طرح امید

عقیقه، به‌عنوان یکی از سنت‌های مؤکد در اسلام، به قربانی کردن حیوانی به نیت فرزند در روز هفتم تولد اطلاق می‌شود. این عمل به‌منظور شکرگزاری و طلب سلامتی برای نوزاد انجام می‌گیرد. یکی از مستحبات مرتبط با عقیقه، نخوردن پدر و مادر از گوشت قربانی است که این توصیه، ریشه در آموزه‌های اخلاقی و معنوی اسلام دارد. در ادامه، به بررسی فلسفه این مستحب و ابعاد مختلف آن می‌پردازیم.

۱. خلوص نیت در عمل عبادی

عقیقه به‌عنوان یک عمل عبادی، نیازمند نیت خالصانه است. نخوردن پدر و مادر از گوشت عقیقه، تأکیدی بر این خلوص نیت است؛ زیرا والدین با خودداری از مصرف گوشت قربانی، نشان می‌دهند که این عمل را صرفاً برای تقرب به خداوند و به نیت فرزند انجام داده‌اند، نه برای بهره‌مندی شخصی.

۲. تقویت روحیه ایثار و بخشش

یکی از اهداف عقیقه، ترویج روحیه ایثار و بخشش در جامعه است. توزیع گوشت قربانی بین نیازمندان و مؤمنان، نمادی از این ایثار است. نخوردن والدین از گوشت عقیقه، این پیام را منتقل می‌کند که آن‌ها حاضرند از سهم خود بگذرند و نعمت الهی را با دیگران به اشتراک بگذارند.

۳. تأکید بر جایگاه ویژه فرزند

عقیقه به نیت فرزند انجام می‌شود و خودداری والدین از مصرف گوشت آن، نوعی احترام به جایگاه معنوی فرزند است. این رفتار نشان‌دهنده این است که والدین، این قربانی را به‌طور کامل به فرزند اختصاص داده و از منافع آن صرف‌نظر کرده‌اند.

۴. جلوگیری از شائبه‌های دنیوی

اگر والدین از گوشت عقیقه مصرف کنند، ممکن است شائبه‌ای ایجاد شود که این عمل برای بهره‌برداری شخصی بوده است. نخوردن آن‌ها از گوشت قربانی، این احتمال را از بین می‌برد و نشان می‌دهد که نیت آن‌ها کاملاً الهی و خالصانه است.

۵. توجه به نیازمندان و تقویت پیوندهای اجتماعی

توزیع گوشت عقیقه بین فقرا و مؤمنان، به تقویت پیوندهای اجتماعی و حمایت از نیازمندان کمک می‌کند. خودداری والدین از مصرف گوشت قربانی، اولویت دادن به دیگران و تأکید بر اهمیت همبستگی اجتماعی را نشان می‌دهد.

منابع فقهی مرتبط

بر اساس منابع فقهی، خوردن گوشت عقیقه برای پدر و مادر مکروه است. همچنین، مکروه است که واجب‌النفقه‌های پدر از این گوشت تناول کنند. به‌عنوان مثال، خواهر و برادر فردی که عقیقه شده، اگر در خانه پدر زندگی می‌کنند و خردسال هستند، نباید از این گوشت بخورند و برایشان کراهت دارد. 

نتیجه‌:
مستحب بودن نخوردن پدر و مادر از گوشت عقیقه، نمادی از خلوص نیت، ایثار و توجه به نیازمندان در سنت اسلامی است. این توصیه حکیمانه، به والدین کمک می‌کند تا عقیقه را به‌عنوان یک عمل عبادی با نیتی خالصانه و تأثیرگذاری بیشتر انجام دهند و در عین حال، به تقویت پیوندهای اجتماعی و حمایت از نیازمندان بپردازند.

برای تدوین این مقاله، می‌توان به منابع زیر استناد کرد که به بررسی فلسفه، احکام و سنت عقیقه پرداخته‌اند. این منابع شامل کتب معتبر اسلامی، تفاسیر و متون فقهی است:

منابع اسلامی و فقهی:

1. قرآن کریم:

آیات مرتبط با قربانی و بخشش، مانند سوره کوثر (آیه 2: "فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ") که به انجام قربانی به‌عنوان شکرگزاری اشاره دارد.

2. نهج‌البلاغه:

در خطبه‌ها و نامه‌های امام علی (علیه السلام)، تأکید بر نیت خالص در اعمال عبادی و توجه به نیازمندان ذکر شده است.

3. کتاب "وسائل الشیعه" (شیخ حر عاملی):

این کتاب شامل احادیث مرتبط با عقیقه و مستحبات و مکروهات مربوط به آن است.

4. کتاب "من لا یحضره الفقیه" (شیخ صدوق):

مجموعه احادیثی در خصوص عقیقه و احکام مربوط به آن.


5. تحریرالوسیله (امام خمینی ره):

در بخش احکام عقیقه، به مکروه بودن خوردن والدین از گوشت آن اشاره شده است.

6. کتاب "میزان الحکمه" (محمد محمدی ری‌شهری):

این کتاب شامل احادیث مرتبط با عقیقه و فلسفه آن است.

منابع معاصر و تفسیری:

1. "الموسوعة الفقهیة" (الکویت):

جلد 30، به‌تفصیل درباره احکام عقیقه بحث شده است.

2. سایت‌های مرجع اسلامی:

سایت حوزه علمیه قم: شامل استفتائات فقهی و مقالات در خصوص فلسفه عقیقه.

سایت اسلام کوئست (islamquest.net): که به سوالات شرعی درباره عقیقه پاسخ داده است.

3. کتاب "آداب و احکام خانواده در اسلام" (نویسنده: محمد علی داعی‌الاسلام):

این کتاب جنبه‌های اجتماعی و عبادی عقیقه را توضیح می‌دهد.

4. مقالات تخصصی:

مقالاتی که در وب‌سایت‌هایی چون "بیتوته" و "تبیان" منتشر شده و به جنبه‌های احکام و مستحبات عقیقه پرداخته‌اند.

فلسفه مستحب بودن پرهیز پدر و مادر از خوردن گوشت قربانی عقیقه فرزند: جلوه‌ای از خلوص نیت و ایثار در آیین اسلامی

در جوامع امروزی، افرادی به دلیل ارتکاب جرایم غیرعمد مانند تصادفات رانندگی یا بدهی‌های مالی ناخواسته، بدون قصد مجرمانه، به زندان می‌افتند. این افراد نه‌تنها خود با مشکلاتی مواجه می‌شوند، بلکه خانواده‌هایشان نیز از نبود سرپرست و مشکلات اقتصادی و اجتماعی رنج می‌برند. در این راستا، پویش‌های مردمی با الهام از آموزه‌های دینی و اخلاقی برای آزادی این زندانیان شکل گرفته است. یکی از این پویش‌ها، «پویش رهایی با جهاد» است که با هدف جمع‌آوری کمک‌های مردمی برای آزادی زندانیان جرایم غیرعمد فعالیت می‌کند.
زندانیان جرائم غیر عمدی (یا جرائم غیرعمد) به افرادی گفته می‌شود که به دلیل ارتکاب جرائمی که ناشی از قصد و نیت مجرمانه نبوده است، در زندان به سر می‌برند. این افراد معمولاً به دلیل کوتاهی، بی‌احتیاطی یا بی‌مبالاتی مرتکب جرمی شده‌اند که پیامد آن منجر به زیان مالی یا آسیب به دیگران شده است.

برخی از رایج‌ترین موارد جرائم غیر عمدی شامل موارد زیر است:

1. تصادفات رانندگی منجر به جرح یا فوت که ناشی از بی‌احتیاطی راننده بوده است.

2. چک‌های برگشتی یا عدم پرداخت بدهی‌های مالی که توانایی مالی یا پیش‌بینی نادرست عامل اصلی آن بوده است.

3. حوادث کارگاهی که ناشی از رعایت نکردن استانداردهای ایمنی بوده ولی با نیت قبلی صورت نگرفته است.

4. جرائم مربوط به مهریه و نفقه که به دلیل ناتوانی در پرداخت صورت می‌گیرد.

این افراد از آنجایی که نیت مجرمانه نداشته‌اند، اغلب مستحق کمک‌های حمایتی مانند تسهیلات قانونی، بخشودگی، یا کمک‌های خیریه‌ای برای پرداخت بدهی‌ها و جبران خسارت هستند.
اهمیت آزادی زندانیان جرایم غیرعمد در اسلام

دین اسلام همواره بر کمک به نیازمندان و دستگیری از گرفتاران تأکید داشته است. در قرآن کریم و احادیث نبوی، آیاتی و روایاتی وجود دارد که مسلمانان را به یاری رساندن به دیگران ترغیب می‌کند. به‌عنوان مثال، در سوره بقره، آیه 177، خداوند می‌فرماید:

«لَّيْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَـٰكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ..»

در این آیه، خداوند نیکوکاری را به ایمان و کمک به نیازمندان و آزادسازی بردگان مرتبط می‌داند. همچنین، در حدیثی از پیامبر اکرم (صلوات الله علیه) نقل شده است:

 «مَن فَرَّجَ عَن مُؤمِنٍ كُربَةً مِن كُرَبِ الدُّنيا، فَرَّجَ اللَّهُ عَنهُ كُربَةً مِن كُرَبِ يَومِ القِيامَةِ.»

این حدیث بر اهمیت کمک به مؤمنان در رفع گرفتاری‌های دنیوی تأکید دارد.

نقش پویش‌های مردمی در آزادی زندانیان جرایم غیرعمد

پویش‌های مردمی با بهره‌گیری از آموزه‌های دینی و اخلاقی، نقش مهمی در آزادی زندانیان جرایم غیرعمد ایفا می‌کنند. این پویش‌ها با جمع‌آوری کمک‌های مالی از خیرین و نیکوکاران، زمینه آزادی افرادی را که به‌دلیل ناتوانی در پرداخت دیون خود در زندان به‌سر می‌برند، فراهم می‌کنند. به‌عنوان مثال، ستاد مردمی رسیدگی به امور دیه و کمک به زندانیان نیازمند (ستاد دیه) در ایران با برگزاری جشن‌های گل‌ریزان و پویش‌های مختلف، توانسته است تعداد زیادی از این زندانیان را آزاد کند. 

برای کمک به آزادی زندانیان جرایم غیر عمد (مانند جرایم مالی، مهریه، تصادفات و ...) می‌توان اقدامات مختلفی انجام داد. این کمک‌ها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

۱. کمک‌های مالی مستقیم

جمع‌آوری کمک‌های مالی از خیرین برای پرداخت بدهی یا جریمه زندانیان.

واریز کمک‌های نقدی به حساب‌های مشخص‌شده توسط نهادهای معتبر مانند ستاد دیه.

۲. فعالیت‌های جهادی و خیریه

تشکیل گروه‌های جهادی برای شناسایی زندانیان نیازمند و بررسی وضعیت آنان.

برگزاری برنامه‌های خیریه مانند بازارچه‌ها، جشن‌ها یا رویدادهای عمومی برای جمع‌آوری کمک.

۳. چانه‌زنی و مذاکره

مذاکره با طلبکاران یا شاکیان برای کاهش مبلغ بدهی یا دریافت بخشش.

استفاده از ظرفیت‌های داوری و میانجی‌گری برای رفع مشکلات حقوقی.

۴. کمک‌های حقوقی و مشاوره

ارائه خدمات مشاوره حقوقی رایگان برای زندانیان و خانواده‌های آن‌ها.

کمک به تنظیم درخواست‌های قانونی برای تقسیط بدهی یا استفاده از تسهیلات خاص قانونی.

۵. استفاده از تسهیلات قانونی

بهره‌گیری از قوانین و مقررات مانند تقسیط بدهی، پرداخت جرایم از طریق بیمه‌ها یا کمک‌های دولتی.

۶. آگاه‌سازی و تبلیغات

اطلاع‌رسانی در جامعه و تشویق خیرین برای مشارکت در آزادسازی زندانیان.

استفاده از شبکه‌های اجتماعی برای جمع‌آوری کمک‌های مالی.

۷. کمک از نهادهای رسمی

همکاری با نهادهایی مانند ستاد دیه، سازمان زندان‌ها و انجمن‌های حمایت از زندانیان.

مشارکت با بانک‌ها برای دریافت وام‌های قرض‌الحسنه برای زندانیان.

۸. حمایت از خانواده زندانیان

کمک به خانواده زندانیان برای کاهش فشارهای اقتصادی و روانی.
ارائه بسته‌های حمایتی مانند کمک‌های معیشتی، آموزشی یا شغلی.
 
نقش خیریه‌ها در آزادی زندانیان جرایم غیرعمد:

مشارکت خیریه حضرت خدیجه سلام الله علیهای تهران در ((پویش امید))

خیریه حضرت خدیجه سلام الله علیهای تهران نیز با الهام از آموزه‌های دینی و با تکیه بر حمایت خیرین، در صدد است تا با راه اندازی پویش امید در آزادی زندانیان جرایم غیرعمد نقش‌آفرینی کند. این خیریه با برنامه‌ریزی و جمع‌آوری کمک‌های مردمی، تلاش می‌کند تا با یاری خداوند و همت نیکوکاران، گره‌ای از مشکلات این زندانیان و خانواده‌هایشان بگشاید.

درپایان
آزادی زندانیان جرایم غیرعمد، عملی انسان‌دوستانه و مطابق با آموزه‌های دینی است که می‌تواند به بهبود وضعیت اجتماعی و اقتصادی خانواده‌های آنان کمک کند. پویش‌های مردمی  با بهره‌گیری از ظرفیت‌های مردمی و دینی، نقش مهمی در این زمینه ایفا می‌کنند. ترویج این فرهنگ نیکوکارانه می‌تواند به کاهش مشکلات اجتماعی و تقویت همبستگی در جامعه منجر شود.

منابع

1. قرآن کریم، سوره بقره، آیه 177.

2. حدیث نبوی: «مَن فَرَّجَ

پویش امید، آزادی زندانیان جرایم غیرعمد

قربانی عید قربان ، مستحبات ،آداب و نکات اجرایی آن

حضرت خدیجه (س)، بانوی بزرگ اسلام، شخصیتی استثنایی و ماندگار در تاریخ بشریت است که به عنوان نخستین ایمان‌آورنده به پیامبر اسلام (ص)، نقشی بی‌بدیل در ترویج اسلام و حمایت از پیامبر ایفا کرد. زندگی این بانوی گرانقدر سرشار از مهر، ایثار و حقیقت‌طلبی بود که نه‌تنها مسلمانان، بلکه تمامی بشریت می‌توانند از آن درس بگیرند.


- مهر و عطوفت بی‌کران حضرت خدیجه
حضرت خدیجه (س)، بانوی بزرگ اسلام، الگویی برجسته از مهربانی، فداکاری، و عطوفت است. او با شخصیت والای خود در سخت‌ترین دوران زندگی پیامبر اسلام (ص) و مسلمانان، تجسم عشق، ایثار، و خدمت به انسانیت بود. مهر و عطوفت بی‌کران این بانوی بزرگوار نه‌تنها شامل حال خانواده و نزدیکان او می‌شد، بلکه جامعه‌ای را متحول کرد و الهام‌بخش نسلی از مسلمانان شد.

1.عطوفت حضرت خدیجه در خانواده

خدیجه (س) نمونه‌ای از یک همسر مهربان و فداکار بود. او با صبر، درک عمیق و حمایت بی‌نظیر خود، پیامبر اکرم (ص) را در سخت‌ترین لحظات زندگی همراهی کرد. پیامبر اسلام (ص) همیشه از خدیجه به عنوان بهترین همراه یاد می‌کرد و مهر و محبت او را ستایش می‌نمود.

حدیثی از پیامبر (ص):
"خدیجه در زمانی به من ایمان آورد که مردم مرا تکذیب می‌کردند؛ او با مال و محبت خود از من حمایت کرد."
(بحارالانوار، ج 19، ص 63)

حضرت خدیجه همچنین در نقش مادری دلسوز، فرزندانی همچون حضرت فاطمه زهرا (س) را پرورش داد که خود نمونه‌ای بی‌بدیل از عطوفت، ایثار، و فضیلت بود.


2. محبت و خدمت به مستضعفان و نیازمندان

محبت حضرت خدیجه (س) محدود به خانواده نبود؛ او در دوران جاهلیت، به عنوان "ام‌الایتام" (مادر یتیمان) شناخته می‌شد. خدیجه ثروت خود را برای کمک به نیازمندان و مستضعفان مکه صرف می‌کرد و این رفتار را حتی پس از ایمان آوردن به پیامبر (ص) ادامه داد.


در دوران محاصره شعب ابی‌طالب، حضرت خدیجه (س) با وجود شرایط سخت اقتصادی، تمام دارایی خود را برای تأمین غذای مسلمانان و یاران پیامبر (ص) هزینه کرد.


3. عطوفت و حمایت از پیامبر اسلام (ص)

عشق و مهربانی حضرت خدیجه نسبت به پیامبر اکرم (ص)، یکی از ستون‌های استحکام روحی او در برابر فشارهای قریش بود. خدیجه همیشه پیامبر (ص) را با کلام محبت‌آمیز و دلگرمی حمایت می‌کرد و مأمن آرامش او در برابر آزارها و تکذیب‌های مشرکان بود.


پیامبر (ص) فرمود:
"خدیجه بهترین همسر برای من بود؛ او مرا در لحظاتی که همه مرا تنها گذاشتند، حمایت کرد و هرگز مرا رها نکرد."
(صحیح بخاری، ج 5، ص 116)


4. عطوفتی که الهام‌بخش زنان مسلمان شد

حضرت خدیجه (س) نمونه‌ای برجسته از یک زن کامل و مهربان در اسلام بود. رفتار محبت‌آمیز او الگویی شد برای تمامی زنان مسلمان که چگونه در کنار ایمان و تقوا، با مهر و عطوفت، نقش‌های اجتماعی و خانوادگی خود را ایفا کنند.


5. درس‌های عطوفت خدیجه برای امروز

زندگی حضرت خدیجه (س) به ما می‌آموزد که:

محبت واقعی، ابزار تحول در خانواده و جامعه است.

عطوفت و فداکاری، کلید استحکام روابط انسانی و حمایت از ارزش‌هاست.

ثروت زمانی ارزشمند است که در خدمت انسانیت و دین قرار گیرد.


-ایثارگری در راه دین

ایثارگری در راه ایمان؛ نگاهی به زندگی حضرت خدیجه (س)

حضرت خدیجه (س)، بانوی بزرگوار اسلام، نمونه‌ای بی‌بدیل از ایثار و فداکاری در راه ایمان است. او با تمام وجود، از پیامبر اسلام (ص) و رسالت الهی او حمایت کرد و با ایثار جان، مال، و جایگاه اجتماعی خود، نقش اساسی در گسترش اسلام و استحکام آن ایفا کرد.


1. ایثارگری مالی؛ ثروتی در خدمت دین

حضرت خدیجه (س) به‌عنوان یکی از ثروتمندترین زنان مکه، دارایی خود را در راه ایمان هزینه کرد. این سرمایه‌گذاری اقتصادی نه‌تنها نیازهای مسلمانان در سال‌های آغازین اسلام را تأمین کرد، بلکه به پیامبر (ص) امکان داد تا با آسودگی بیشتری به تبلیغ رسالت الهی خود بپردازد.

حدیثی از پیامبر (ص):
"هیچ مالی برای من به اندازه مال خدیجه برکت نداشت."
(کنز العمال، ج 11، ص 455)

در دوران محاصره شعب ابی‌طالب، خدیجه (س) تمام اموال خود را برای تأمین غذای مسلمانان و حفظ حیات آنها هزینه کرد. این ایثارگری باعث شد اسلام در برابر فشارهای قریش زنده بماند.


2. ایثار عاطفی و معنوی؛ حمایت از پیامبر (ص)

حضرت خدیجه (س) همواره مأمن آرامش و دلگرمی پیامبر اکرم (ص) بود. او در مواجهه با تکذیب‌ها، تمسخرها و آزارهای مشرکان، با ایمان استوار و محبت بی‌نظیر خود، پیامبر را تسلی می‌داد و او را در ادامه راه رسالت دلگرم می‌کرد.


پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
"خدیجه مرا در زمانی تصدیق کرد که مردم مرا انکار کردند؛ با مالش به من کمک کرد و با محبتش مرا تسکین داد."
(بحارالانوار، ج 19، ص 63)


3. ایثار جان در راه دین؛ صبر و استقامت در محاصره شعب ابی‌طالب

محاصره شعب ابی‌طالب یکی از سخت‌ترین دوران‌های زندگی حضرت خدیجه (س) بود. او همراه پیامبر (ص) و دیگر مسلمانان، سه سال فشار و سختی طاقت‌فرسا را تحمل کرد و با وجود سن بالا و بیماری، هیچ‌گاه از ایمان و حمایت خود دست برنداشت. صبر و ایثار او در این دوران، الگویی درخشان از تحمل دشواری‌ها در راه ایمان است.


علامه مجلسی نقل می‌کند که پس از پایان محاصره، حضرت خدیجه (س) به دلیل سختی‌های فراوان دوران محاصره، به بیماری مبتلا شد و به فاصله کوتاهی جان خود را از دست داد. این فداکاری او یکی از نقاط عطف در تاریخ اسلام محسوب می‌شود.


4. الگوی ایثار برای زنان و مردان مسلمان

ایثارگری حضرت خدیجه (س) الگویی بی‌نظیر برای تمام مسلمانان است. او نشان داد که:

ایمان واقعی نیازمند فداکاری در برابر مشکلات است.

مال و دارایی زمانی ارزشمند است که در راه خداوند و خدمت به انسان‌ها هزینه شود.

صبر و استقامت، کلید موفقیت در مسیر ایمان و حقیقت است.


- حقیقت‌طلبی و ایمان استوار

حضرت خدیجه (س) پیش از ازدواج با پیامبر اسلام (ص)، به خاطر پاکی و صداقت خود، در میان مردم مکه به «طاهره» معروف بود. حقیقت‌طلبی او باعث شد که بلافاصله پس از شنیدن دعوت پیامبر (ص)، رسالت او را تصدیق کند و نخستین کسی باشد که به او ایمان می‌آورد.



درسی برای امروز و فردا

زندگی حضرت خدیجه (س) سرشار از درس‌هایی برای زنان و مردان مسلمان است.

ایمان و حقیقت‌طلبی: خدیجه (س) نشان داد که حقیقت‌طلبی نیازمند شجاعت و بصیرت است.

ایثار و فداکاری: او الگویی است برای کسانی که می‌خواهند در راه حق، دارایی و جان خود را فدا کنند.

محبت و حمایت: رفتار محبت‌آمیز او با پیامبر (ص) الگویی برای روابط خانوادگی در اسلام است.
منابع:

1. علامه مجلسی، بحارالانوار.


2. ابن هشام، السیره النبویه.


3. جعفر سبحانی، فروغ ابدیت.


4. صحیح بخاری، کتاب المناقب.


5. کنز العمال.

خدیجه (س) ؛ بانوی مهر، ایثار و حقیقت‌طلبی

محاصره شعب ابی‌طالب یکی از سخت‌ترین آزمون‌های تاریخ اسلام بود که مسلمانان و به‌ویژه پیامبر اکرم (ص) و خانواده‌اش را با فشارهای بی‌سابقه‌ای روبه‌رو کرد. در این میان، حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) با صبر و استقامت بی‌مانند خود، نقش اساسی در حفظ ایمان مسلمانان و حمایت از پیامبر (ص) ایفا کرد.


1. محاصره شعب ابی‌طالب؛ سخت‌ترین دوران برای مسلمانان

محاصره شعب ابی‌طالب یکی از بحرانی‌ترین و دشوارترین آزمون‌های تاریخ صدر اسلام بود. این واقعه، نقطه عطفی در تاریخ رسالت پیامبر اکرم (ص) محسوب می‌شود که طی آن مسلمانان تحت شدیدترین فشارهای اقتصادی، اجتماعی، و روانی قرار گرفتند. صبر و استقامت مسلمانان در این دوران به‌ویژه نقش بی‌بدیل حضرت خدیجه (س) و ابوطالب، عموی پیامبر (ص)، نشان‌دهنده عمق ایمان و تعهد آنان به اسلام بود.


1.1. زمینه تاریخی محاصره شعب ابی‌طالب

پس از افزایش دعوت علنی پیامبر اکرم (ص) به اسلام، مشرکان قریش که منافع خود را در خطر می‌دیدند، تصمیم به مقابله جدی گرفتند. آنها مسلمانان و حامیان پیامبر (ص) را از تمام حقوق اجتماعی، اقتصادی، و حتی خانوادگی محروم کردند. این محاصره از سال هفتم تا دهم بعثت، به مدت سه سال، در منطقه‌ای به نام شعب ابی‌طالب به وقوع پیوست.


1.2. شرایط سخت محاصره

در طول محاصره، مسلمانان با محدودیت‌های شدید مواجه بودند:

فشار اقتصادی: قریش خرید و فروش با مسلمانان را ممنوع کرد. گرسنگی به حدی رسید که مسلمانان گاهی از برگ درختان تغذیه می‌کردند.

فشار اجتماعی: مسلمانان از جامعه طرد شدند و حتی خویشاوندان نزدیک آنان از ارتباط با آنها منع شدند.

فشار روانی: مشرکان با تحقیر، تمسخر، و تهدید سعی در تضعیف روحیه پیامبر (ص) و یارانش داشتند.


ابن هشام در سیره می‌نویسد: "صدای گریه کودکان گرسنه در شعب، شب‌ها به گوش می‌رسید و دل هر انسانی را به درد می‌آورد."


1.3. نقش حضرت خدیجه (س) در این دوران دشوار

حضرت خدیجه (س)، با وجود سن بالا و وضعیت جسمانی ضعیف، تمام دارایی خود را برای تهیه غذا و رفع نیازهای ضروری مسلمانان هزینه کرد. او با محبت و حمایت بی‌دریغ خود، پیامبر اکرم (ص) را در این دوران سخت یاری کرد.

گفتار پیامبر (ص):
"هیچ زنی همچون خدیجه نبود. او ایمان آورد زمانی که دیگران انکار کردند و با مال و جان خود مرا حمایت کرد."
(بحارالانوار، ج 19، ص 63)


1.4. نقش ابوطالب در محافظت از پیامبر (ص)

ابوطالب، عموی پیامبر (ص)، به‌عنوان بزرگ خاندان بنی‌هاشم، با اقتدار و درایت خود، نقش مهمی در حفظ جان پیامبر (ص) و مسلمانان داشت. او بارها در برابر تهدیدهای قریش ایستاد و شب‌ها برای جلوگیری از حمله مشرکان، محل خواب پیامبر (ص) را تغییر می‌داد.


1.5. پایان محاصره شعب ابی‌طالب؛ شکست قریش در برابر ایمان مسلمانان

محاصره شعب ابی‌طالب، یکی از سخت‌ترین آزمون‌های پیامبر اکرم (ص) و مسلمانان اولیه، سرانجام با شکست قریش به پایان رسید. این واقعه تاریخی، نمایش شکوهمند ایمان، استقامت، و پایداری مسلمانان در برابر ظلم و فشار بود. پایان این محاصره، نقطه عطفی در تاریخ اسلام بود که نشان داد قدرت ایمان و اتحاد می‌تواند در برابر هرگونه ظلمی پیروز شود.


--- شکستن پیمان‌نامه محاصره

قریش برای اجرای محاصره، پیمان‌نامه‌ای تنظیم کرده بود که در آن هرگونه ارتباط با مسلمانان و خاندان بنی‌هاشم ممنوع شده بود. این پیمان‌نامه ظالمانه بر پوست درخت نوشته و در کعبه نگهداری می‌شد.

بر اساس نقل تاریخی، اراده الهی سبب شد که موریانه‌ها این پیمان‌نامه را بجوند و تنها کلمات "باسمک اللهم" (به نام خدا) از آن باقی بماند. این واقعه باعث تزلزل در میان مشرکان شد و برخی از افراد عدالت‌خواه قریش، از جمله مطعم بن عدی و هشام بن عمرو، برای شکستن محاصره اقدام کردند.


پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
"خداوند، با قدرت خود، این ظلم را پایان داد و ما را از محاصره نجات بخشید."
(بحارالانوار، ج 19، ص 63)


--- اتحاد عدالت‌خواهان قریش برای پایان محاصره

افرادی از میان قریش که به ظلم پیمان‌نامه اعتراض داشتند، با یکدیگر متحد شدند و در حضور بزرگان قریش، این پیمان‌نامه را باطل کردند. این اقدام باعث شد مسلمانان و بنی‌هاشم از محاصره آزاد شوند.

ابن هشام در سیره نبوی می‌نویسد:
"عدالت‌خواهان قریش پیمان‌نامه را پاره کردند و مسلمانان با عزت از شعب خارج شدند."


---شکست قریش در برابر ایمان مسلمانان

قریش با هدف تضعیف ایمان مسلمانان، محاصره را آغاز کرد، اما نتیجه آن برعکس شد. نه‌تنها ایمان مسلمانان قوی‌تر شد، بلکه پیامبر (ص) و یارانش پس از خروج از شعب، با انگیزه‌ای مضاعف به تبلیغ اسلام ادامه دادند.

پیامبر اکرم (ص):
"ایمان و صبر، بزرگ‌ترین سلاح ما در برابر ظلم مشرکان بود."


--- پیامدهای پایان محاصره

تثبیت موقعیت پیامبر (ص): پایان محاصره نشان‌دهنده شکست استراتژی قریش برای نابودی اسلام بود.

گسترش دعوت اسلام: پیامبر (ص) پس از خروج از شعب، فعالیت‌های تبلیغی خود را با قدرت بیشتری ادامه داد.

برجسته شدن نقش حامیان پیامبر (ص): حضرت خدیجه (س) و ابوطالب، با صبر و فداکاری خود، الگوهایی برای مسلمانان شدند.



--- درس‌های پایانی محاصره شعب ابی‌طالب

محاصره شعب ابی‌طالب نشان داد که:

ایمان به خداوند و مقاومت در برابر ظلم، پیروزی نهایی را به همراه دارد.

اتحاد و همدلی در میان مظلومان می‌تواند هر مانعی را از سر راه بردارد.

حمایت مالی، عاطفی، و معنوی از رهبران الهی نقش کلیدی در حفظ دین دارد.



1.6. درس‌هایی از محاصره شعب ابی‌طالب

محاصره شعب ابی‌طالب، نمونه‌ای بی‌نظیر از ایستادگی در برابر ظلم و استقامت در مسیر حق است. این واقعه به ما می‌آموزد:

اهمیت ایمان: در سخت‌ترین شرایط، ایمان مسلمانان به پیامبر (ص) و وعده‌های الهی، آنان را از تسلیم شدن بازداشت.

نقش حمایت اجتماعی: حضرت خدیجه (س) و ابوطالب، با حمایت‌های مالی، عاطفی و معنوی خود، ستون استقامت مسلمانان بودند.

پایداری در برابر فشارها: این دوران نشان داد که حتی بزرگ‌ترین دشمنان نیز نمی‌توانند ایمان راسخ را شکست دهند.


2. نقش برجسته حضرت خدیجه (س) در این آزمون دشوار

حضرت خدیجه (س)، با وجود سن بالا و وضعیت سخت جسمانی، تمامی دارایی و امکانات خود را برای حمایت از پیامبر (ص) و مسلمانان به کار گرفت. او نه‌تنها از لحاظ مالی، بلکه با روحیه‌ای استوار و محبت بی‌پایان، پیامبر و یارانش را دلگرم کرد.

نمونه‌ای از فداکاری:
روایات تاریخی حاکی از آن است که حضرت خدیجه (س) بخش عمده‌ای از ثروت خود را برای تهیه غذا و رفع نیازهای ضروری مسلمانان در محاصره هزینه کرد. این اقدام، نمونه‌ای روشن از ایمان و فداکاری او در راه اسلام بود.


3. صبر و استقامت در برابر فشارهای اجتماعی

حضرت خدیجه (س)، به‌عنوان یک بانوی قریشی و همسر پیامبر (ص)، از احترام ویژه‌ای برخوردار بود. اما در محاصره شعب، او تمام جایگاه اجتماعی خود را فدای حفظ ایمان و حمایت از پیامبر کرد. صبر و تحمل او در این شرایط، الگویی برای مسلمانان در برابر سختی‌ها شد.

گفتار پیامبر (ص):
"هیچ‌گاه روزهای شعب را فراموش نمی‌کنم که خدیجه با تمام وجود در کنار من ایستاد و با صبر و استقامتش مرا دلگرم ساخت."
(بحارالانوار، ج 19، ص 63)


4. تأثیر فداکاری خدیجه (س) بر تاریخ اسلام

فداکاری حضرت خدیجه (س) در محاصره شعب، به‌عنوان نقطه‌ای درخشان در تاریخ اسلام باقی مانده است. ایستادگی او، نه‌تنها پایه‌های ایمان مسلمانان را تقویت کرد، بلکه به پیامبر (ص) نیرو و امید بخشید تا مسیر رسالت الهی را با قدرت بیشتری ادامه دهد.


شعر درباره صبر و استقامت حضرت خدیجه (س)

ای خدیجه، بانوی صبر و امید،
در شعب، حامی نبی و توحید.
ثروتت شد چراغ راه ایمان،
ای فدایی حق، در دل شب‌های گران.

منابع:

1. سیره ابن هشام


2. بحارالانوار، علامه مجلسی


3. کامل ابن اثیر


4. فروغ ابدیت، جعفر سبحانی

محاصره شعب ابی‌طالب:در استقامت حضرت خدیجه (س)

حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها)، همسر وفادار و نخستین ایمان‌آورنده به پیامبر اسلام (ص)، گوهری یکتا در تاریخ بشریت است. این بانوی بزرگوار با ویژگی‌های محبت بی‌پایان، ایمان راسخ و تدبیر حکیمانه، نقشی بی‌بدیل در پیشبرد اسلام ایفا کرد.

1. محبت بی‌پایان به پیامبر و مستضعفان

محبت بی‌پایان حضرت خدیجه (س) به پیامبر و مستضعفان

حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها)، همسر گرامی پیامبر اکرم (ص)، نمونه‌ای کم‌نظیر از محبت، انسان‌دوستی و فداکاری در تاریخ اسلام است. محبت بی‌پایان او نه‌تنها در همراهی با پیامبر (ص) نمایان بود، بلکه تمام مظلومان و مستضعفان جامعه مکه نیز از لطف و حمایت او بهره‌مند می‌شدند.


1.1.محبت به پیامبر (ص): ستون حمایت معنوی و عاطفی

حضرت خدیجه (س) از همان ابتدای زندگی مشترک، تمام عشق و محبت خود را نثار پیامبر اکرم (ص) کرد. این محبت، ستون عاطفی و روانی پیامبر (ص) در دوران سخت رسالت بود.

حدیثی از پیامبر (ص):
"هیچ زنی بهتر از خدیجه برای من نبود؛ او زمانی به من ایمان آورد که مردم مرا تکذیب کردند و با مال و جان خود مرا یاری داد."
(بحارالانوار، ج 16، ص 3)

در سخت‌ترین لحظات، حضرت خدیجه (س) با دلگرمی‌ها و محبت خود، روحیه پیامبر را تقویت کرد و اجازه نداد که او تحت فشارهای قریش تضعیف شود.


1.2. محبت به مستضعفان و نیازمندان

حضرت خدیجه (س) که از ثروتمندترین زنان قریش بود، تمام دارایی خود را در راه کمک به مستضعفان و گسترش اسلام صرف کرد. او نه‌تنها با بخشش مال، بلکه با لطف و محبت خود، دل‌های بسیاری را آرام می‌کرد.

در دوران محاصره شعب ابی‌طالب، حضرت خدیجه (س) با اختصاص تمام ثروت خود، مسلمانان را از گرسنگی و سختی نجات داد. این اقدام، جلوه‌ای از محبت او به مستضعفان و تلاش برای حفظ ایمان بود.

*. الگوی محبت و انسان‌دوستی

محبت بی‌پایان حضرت خدیجه (س)، الگویی برای تمام مسلمانان شد. او نشان داد که ایمان حقیقی، با محبت به خلق و یاری رساندن به نیازمندان معنا پیدا می‌کند. این روحیه، ارزش‌هایی همچون فداکاری، بخشش و حمایت از دیگران را در تاریخ اسلام برجسته کرد.

*. تأثیر محبت خدیجه (س) بر گسترش اسلام

محبت حضرت خدیجه (س) به پیامبر و جامعه اسلامی، یکی از عوامل مهم در بقای اسلام در دوران آغازین بود. این محبت، باعث شد که پیامبر (ص) در برابر سختی‌های رسالت استوار بماند و مسلمانان نیز از الگوی او در حمایت و مهربانی پیروی کنند.

2. ایمان استوار در پذیرش رسالت

ایمان استوار حضرت خدیجه (س) در پذیرش رسالت پیامبر (ص)

حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها)، نخستین ایمان‌آورنده به پیامبر اسلام (ص)، نمونه‌ای بی‌نظیر از ایمان استوار و بصیرت عمیق در تاریخ اسلام است. او با باور قلبی به حقانیت رسالت پیامبر (ص)، نقش مهمی در تثبیت پایه‌های اسلام ایفا کرد و الگویی جاودان برای ایمان و پایداری شد.

2.1. نخستین ایمان‌آورنده به پیامبر (ص)

وقتی پیامبر اکرم (ص) در غار حرا وحی الهی را دریافت کرد، دچار حیرت و اضطراب شد. در این لحظه، حضرت خدیجه (س) به او ایمان آورد و با تمام وجود او را دلگرم کرد. این حمایت قلبی و ایمانی، نقش مهمی در تقویت پیامبر (ص) برای ادامه مسیر دشوار دعوت داشت.

گفتار حضرت خدیجه (س):
"به خدا سوگند، او تو را هرگز خوار نخواهد کرد؛ زیرا تو امانت‌دار، راستگو، و یاور یتیمان و نیازمندان هستی."
(سیره ابن هشام، ج 1، ص 257)

2.2.درک عمیق از شخصیت پیامبر (ص)

ایمان حضرت خدیجه (س) به پیامبر (ص) تنها از روی عواطف نبود؛ بلکه ناشی از شناخت عمیق او از شخصیت پیامبر و درک حقانیت رسالت او بود. او پیش از بعثت نیز پیامبر (ص) را به‌خاطر امانت‌داری، صداقت و اخلاق نیکویش ستایش می‌کرد.

2.3. پایداری در سختی‌ها

حضرت خدیجه (س) پس از پذیرش اسلام، تمامی سختی‌ها و فشارهای قریش را تحمل کرد و با ایمان استوار خود، هرگز از حمایت پیامبر دست نکشید. از محاصره اقتصادی در شعب ابی‌طالب تا توهین‌های مشرکان، او در تمام این دوران‌ها، یار و یاور پیامبر (ص) باقی ماند.

در دوران محاصره شعب ابی‌طالب، حضرت خدیجه (س) نه‌تنها دارایی خود را برای کمک به مسلمانان هزینه کرد، بلکه با روحیه‌ای استوار، پیامبر (ص) را در تحمل مشکلات دلگرم می‌کرد.

2.4. الگویی برای مؤمنان

ایمان حضرت خدیجه (س) الگویی برای همه مسلمانان است. او نشان داد که پذیرش حق، حتی در شرایط دشوار، به انسان نیرویی می‌دهد که می‌تواند جهان را تغییر دهد. ایمان او به پیامبر (ص)، در تاریخ اسلام به‌عنوان نقطه‌ای بی‌بدیل شناخته می‌شود.

2.5. تأثیر ایمان خدیجه (س) بر گسترش اسلام

ایمان استوار حضرت خدیجه (س)، از عوامل اصلی تقویت پیامبر (ص) در دوران دعوت بود. این ایمان، سبب شد که مسلمانان اولیه الگویی عملی برای تحمل سختی‌ها و پایداری در مسیر ایمان پیدا کنند.

3. تدبیر حکیمانه در مدیریت چالش‌ها

حضرت خدیجه (س) نه‌تنها یک همسر مهربان بود، بلکه با تدبیر خود، پیامبر را در مواجهه با مشکلات یاری می‌داد. او با مدیریت ثروت و جایگاه اجتماعی‌اش، نقش اساسی در عبور مسلمانان از بحران‌هایی چون محاصره شعب ابی‌طالب ایفا کرد.

نقش اقتصادی حضرت خدیجه:
تمام دارایی‌های خدیجه در راه اسلام صرف شد و او نشان داد که چگونه می‌توان از امکانات مادی برای تقویت معنویت و گسترش عدالت بهره برد.

4. الگویی برای زنان مسلمان

حضرت خدیجه (س) با ترکیبی از محبت، ایمان و تدبیر، الگویی جاودانه برای زنان مسلمان شد. او به زنان نشان داد که چگونه می‌توان هم‌زمان نقش همسری، مادری و اجتماعی را به بهترین شکل ایفا کرد و در خدمت ارزش‌های الهی و انسانی بود.
منابع:

1. سیره ابن هشام


2. بحارالانوار، علامه مجلسی


3. شرح نهج‌البلاغه، ابن ابی‌الحدید


4. فروغ ابدیت، جعفر سبحانی


5. الکامل فی التاریخ، ابن اثیر

حضرت خدیجه سلام الله علیها: گوهر محبت، ایمان و تدبیر

آیت‌الله بروجردی، یکی از بزرگترین و برجسته‌ترین علما و مراجع شیعه در قرن بیستم، همواره نگاه ویژه‌ای به حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) و جایگاه معنوی قم داشتند. ایشان در دوران حیات خود همواره بر اهمیت زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)) و قداست شهر قم تأکید داشتند. آیت‌الله بروجردی برای زائران حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)) وصیت‌هایی را بیان کرده‌اند که همچنان مورد توجه و عمل قرار می‌گیرد. یکی از مهم‌ترین این وصیت‌ها در ارتباط با زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)) و برکات آن است.

آیت‌الله بروجردی در یکی از سخنان خود به زائران حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)) فرمودند:
"ای زائران حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)! شما به زیارت یک شخصیت عظیم از خاندان اهل بیت (علیهم‌السلام) آمده‌اید که مقام و شأن ویژه‌ای نزد خداوند متعال دارند. ایشان در روز قیامت شفاعت‌گر شما خواهند بود. در این مکان مقدس که در آن دفن شده‌اند، شما به زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)) آمده‌اید تا از رحمت الهی بهره‌مند شوید. زیارت این بانو نه تنها موجب تقویت ایمان و صفای دل است، بلکه درهای شفاعت الهی را به سوی شما می‌گشاید. از خداوند بخواهید که از برکات این زیارت بهره‌مند شوید و شما را از رحمت و مغفرت خود بهره‌مند سازد."


آیت‌الله بروجردی همچنین در رابطه با اهمیت زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) در تقویت ایمان و نزدیکی به خداوند می‌فرمودند:
> "شما که در این مکان مقدس هستید، از خداوند بخواهید که با این زیارت، گناهان شما بخشیده شود و بر درجات ایمان شما افزوده گردد. حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) در نزد خداوند متعال مقام و منزلت والایی دارند و از برکات ایشان می‌توان در دنیای این‌جهانی و آخرت بهره‌مند شد. امیدوارم که این زیارت، زمینه‌ای برای کسب فیض و قرب الهی برای شما باشد."

این وصیت‌ها و بیانات آیت‌الله بروجردی نه تنها به زائران یادآوری می‌کند که زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) یک عمل عبادی است بلکه آنان را به توجه به برکات معنوی و شفاعتی که از این زیارت نصیبشان می‌شود، هدایت می‌کند. آیت‌الله بروجردی با تأکید بر مقام والای حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) و تأثیرات معنوی این زیارت، زائران را به تقوا و پاکی دل فرا می‌خواند تا از فیوضات این بانو بهره‌مند شوند. آیت‌الله سید حسین بروجردی (ره) ارادت و احترام ویژه‌ای نسبت به حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) داشتند و بارها به جایگاه والای ایشان و نقش حرم مطهرشان در قداست و معنویت شهر قم اشاره کرده‌اند. برخی از بیانات مهم ایشان درباره حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) عبارت‌اند از:

حضرت معصومه (  سلام‌الله‌علیها) قداست قم:
آیت‌الله بروجردی معتقد بودند که وجود حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) علت اصلی قداست و اهمیت شهر قم است. ایشان فرموده‌اند:
> "اگر حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)) در این شهر دفن نشده بودند، قم این عظمت و جایگاه ویژه را نداشت."
قداست


زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها):
ایشان به اهمیت زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) تأکید داشتند و آن را یکی از مستحبات مؤکد برای طلاب و شیعیان می‌دانستند. ایشان فرمودند:
> "زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) همان‌گونه که در روایات آمده، زمینه‌ساز شفاعت و کسب قرب الهی است."

حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) و حوزه علمیه قم:
آیت‌الله بروجردی ارتباط حوزه علمیه قم و حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) را عمیق می‌دانستند و معتقد بودند که برکات این حرم مطهر باعث پیشرفت علمی و معنوی حوزه شده است. ایشان بیان کردند:
> "این حوزه مبارکه، برکاتش را از حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) دارد و طلاب باید قدر این نعمت را بدانند."

جایگاه شفاعت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها):
ایشان با اشاره به روایات نقل‌شده از اهل‌بیت (ع) درباره شفاعت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)، می‌فرمودند:
> "حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) مقام والایی نزد خداوند دارند و کسانی که با اخلاص ایشان را زیارت کنند، مشمول شفاعت خواهند شد."




. دعوت به ارادت قلبی:

آیت‌الله بروجردی همواره به طلاب و مردم توصیه می‌کردند که ارادت قلبی خود به حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) را تقویت کنند و از ایشان برای موفقیت در امور علمی و معنوی یاری بخواهند:
> "طلاب باید با توسل به حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)، از ایشان بخواهند که در مسیر علم و تقوا یاری‌شان کنند."

در آموزه‌های اسلامی و شیعی، زیارت اهل بیت (علیهم‌السلام) به ویژه حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) همواره به‌عنوان یک عمل پر فضیلت و زمینه‌ساز کسب برکات معنوی و الهی شناخته شده است. آیت‌الله بروجردی نیز در بیانات خود به این موضوع اشاره کرده‌اند که زیارت حضرت معصومه (س) زمینه‌ساز شفاعت ایشان در قیامت و قرب الهی برای زائران است.


زیارت حضرت معصومه (س) و شفاعت:

حضرت معصومه (س) در روایات شیعه به عنوان یکی از شخصیت‌های بزرگ و معصوم شناخته می‌شوند که دارای مقام شفاعت در روز قیامت هستند. بسیاری از علما و مراجع مانند آیت‌الله بروجردی تأکید دارند که زیارت ایشان باعث کسب شفاعت و آمرزش برای شیعیان خواهد شد. در این زمینه، برخی از روایات معروف از اهل‌بیت (علیهم‌السلام) به شرح زیر است:

حضرت امام علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) در حدیثی فرموده‌اند:
> "من زار اختی فی قم فله الجنة" (هر کسی که خواهرم حضرت معصومه (س) را در قم زیارت کند، بهشت برای اوست).

زیارت حضرت معصومه (س) و کسب قرب الهی:
آیت‌الله بروجردی و دیگر علما بر این باور بودند که زیارت حضرت معصومه (س) به معنای نزدیکی بیشتر به خداوند متعال است. زیارت این بانوی بزرگوار نه تنها یک عمل عبادی و دینی، بلکه مسیری برای تعالی روحی و معنوی است که به فرد کمک می‌کند تا به خداوند نزدیک‌تر شود. حضرت معصومه (س) به عنوان واسطه‌ای برای تقرب به خداوند، مسیر را برای توبه، مغفرت و بهره‌مندی از رحمت الهی هموار می‌کنند.

زیارت حضرت معصومه (س) علاوه بر اینکه برای زائران برکات دنیوی به همراه دارد، به‌عنوان زمینه‌ای برای شفاعت در روز قیامت و کسب قرب الهی در نظر گرفته می‌شود. این موضوع در سخنان بسیاری از علما و بزرگان دین، از جمله آیت‌الله بروجردی، همواره مورد تأکید قرار گرفته است.


1. کتاب‌ها و آثار آیت‌الله بروجردی:
بروجردی، آیت‌الله حسین، آثار و اندیشه‌های آیت‌الله بروجردی، نشر مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۹۰.
بروجردی، آیت‌الله حسین، مجموعه سخنان و پیام‌ها، مؤسسه چاپ و نشر، ۱۳۹۲.


2. کتاب‌های تاریخی و فقهی در مورد حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها):
شهیدی، سید جعفر، زندگانی حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)، انتشارات دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۹
موسوی تبریزی، سید محمد، حضرت معصومه و جایگاه ایشان در تشیع، نشر آل‌البیت، ۱۳۸۳.

3. مقالات علمی و پژوهشی:
"برکات زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) از دیدگاه علما"، مجله علوم اسلامی، ۱۳۹۵.
"نقش آیت‌الله بروجردی در تقویت جایگاه قم"، مجله پژوهش‌های دینی، ۱۳۹۷.

4. سخنان و بیانات آیت‌الله بروجردی:
بروجردی، آیت‌الله حسین، سخنرانی‌ها و فرمایشات در خصوص زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها)، مؤسسه علمی فرهنگی بروجردی، ۱۳۹۴.

اهمیت زیارت حضرت معصومه از نظر ایت الله بروجردی

حضرت خدیجه (س)، همسر گرامی پیامبر اکرم (ص)، یکی از بزرگ‌ترین حامیان رسالت اسلامی و شریک بی‌نظیر پیامبر در پایه‌ریزی تمدن اسلامی بود. این بانوی بزرگوار با ایمان، فداکاری، و درایت کم‌نظیر خود، نه‌تنها در کنار پیامبر اکرم (ص) ایستاد، بلکه با تمام توان در راستای تحقق آرمان‌های اسلامی گام برداشت و نقشی اساسی در پایه‌گذاری تمدنی ایفا کرد که تاریخ بشریت را متحول ساخت.


1. نقش در تقویت روحیه و حمایت معنوی از پیامبر (ص)

حضرت خدیجه (س) اولین فردی بود که به پیامبر اکرم (ص) ایمان آورد و او را در مسیر رسالت همراهی کرد.

هنگامی که پیامبر با انکار، توهین و آزار مشرکان مواجه می‌شد، خدیجه (س) پناهگاه آرامش و تسلی او بود.

حمایت معنوی او از پیامبر در لحظات سخت آغازین اسلام، نقش مهمی در پایداری پیامبر بر اهداف الهی‌اش داشت.


پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«هیچ‌کس برای من مانند خدیجه نبود. او در زمانی که همه مرا انکار کردند، به من ایمان آورد و مرا تصدیق کرد.»
(بحارالانوار، ج 16، ص 12)


2. سرمایه‌گذاری اقتصادی برای پایه‌گذاری تمدن اسلامی

حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها): سرمایه‌گذاری اقتصادی برای پایه‌گذاری تمدن اسلامی

حضرت خدیجه (س)، بانوی فداکار و نخستین حامی پیامبر اکرم (ص)، با درایت و ایثار بی‌نظیر خود در زمینه‌های مالی و اقتصادی، نقشی اساسی در استحکام پایه‌های اسلام ایفا کرد. ثروت عظیم او، علاوه بر تأمین نیازهای اولیه جامعه نوپای اسلامی، زمینه‌ساز رشد و گسترش دعوت الهی در دوران سخت و چالش‌برانگیز مکه شد.


2.1. ثروت حضرت خدیجه و استفاده در مسیر اسلام

حضرت خدیجه (س)، از تاجران موفق و ثروتمند قریش بود. او با درک جایگاه رسالت پیامبر (ص)، تمام دارایی خود را برای تحقق اهداف الهی وقف کرد.

قبل از ازدواج با پیامبر، کاروان‌های تجاری خدیجه (س) یکی از موفق‌ترین فعالیت‌های اقتصادی در عربستان بود.

پس از ازدواج، او تمام دارایی خود را برای پیشبرد اسلام در اختیار پیامبر (ص) قرار داد. این عمل، فشارهای مالی را از پیامبر و مسلمانان برداشت و زمینه‌ای برای تمرکز بر دعوت الهی فراهم کرد.


پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«هیچ ثروتی برای من به‌اندازه مال خدیجه سودمند نبود.»
(بحارالانوار، ج 16، ص 6)


2.2. نقش ثروت خدیجه در دوران محاصره شعب ابی‌طالب

یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های سرمایه‌گذاری اقتصادی حضرت خدیجه (س)، دوران محاصره سخت شعب ابی‌طالب بود:

قریش با اعمال تحریم‌های اقتصادی و اجتماعی بر مسلمانان، سعی داشت آنان را از بین ببرد.

در این شرایط، ثروت حضرت خدیجه (س) به‌عنوان منبع اصلی تأمین مایحتاج مسلمانان، از گرسنگی و نابودی آنان جلوگیری کرد.

هزینه تهیه مواد غذایی، دارو و سایر نیازها در آن سه سال سخت، عمدتاً توسط خدیجه (س) تأمین شد.


ابن هشام در سیره نبوی نقل می‌کند که در دوران شعب، مسلمانان به کمک مالی خدیجه (س) زنده ماندند و پیامبر اکرم (ص) توانستند رسالت خود را ادامه دهند.


2.3. حمایت از مستضعفان و بردگان در جامعه جاهلی

حضرت خدیجه (س) ثروت خود را نه‌تنها برای تبلیغ اسلام، بلکه برای کمک به مستضعفان و بردگان صرف کرد:

او برای آزادی بردگان و کمک به فقرا و یتیمان، بخش بزرگی از دارایی خود را هزینه کرد.

این اقدامات، الگویی عملی برای مسلمانان در زمینه احسان و توجه به عدالت اجتماعی شد.


2.4. تأثیر اقتصادی در پیشبرد تمدن اسلامی

استفاده از ثروت خدیجه (س) تنها در کمک به مسلمانان و رفع نیازهای آنان محدود نشد، بلکه در ایجاد زیرساخت‌هایی برای تمدن نوپای اسلامی نیز نقش داشت:

پیامبر اکرم (ص) توانستند با حمایت مالی خدیجه (س)، افراد تأثیرگذار را به اسلام دعوت کنند.

تهیه ابزارها و وسایل لازم برای سفرها و دعوت‌های تبلیغی نیز از این دارایی‌ها بود.


امام علی (ع) فرمودند:
«خدیجه نخستین کسی بود که با تمام مال و جان خود اسلام را یاری کرد.»
(بحارالانوار، ج 43، ص 49)


2.5. الگویی جاودان برای مدیریت ثروت در اسلام

حضرت خدیجه (س)، نمونه‌ای روشن از استفاده حکیمانه از دارایی در راه خداست:

او نشان داد که ثروت می‌تواند ابزاری برای تقویت دین و حمایت از مستضعفان باشد.

ایثار و انفاق او، به مسلمانان آموخت که در مسیر الهی، مادیات نیز می‌تواند نقش مهمی ایفا کند.


3. نقش در تربیت نسل مؤمن و اخلاق‌مدار

حضرت خدیجه (س)، به‌عنوان مادر حضرت فاطمه زهرا (س)، نقشی کلیدی در پرورش نسلی از مؤمنان اخلاق‌مدار و رهبران اسلامی ایفا کرد.

تربیت حضرت فاطمه (س) به‌عنوان الگوی زنان مسلمان، نشان‌دهنده درایت و حکمت حضرت خدیجه در انتقال ارزش‌های اسلامی به نسل‌های آینده بود.

این تربیت، تأثیر مستقیمی بر رشد جامعه اسلامی و گسترش اخلاق الهی در میان مسلمانان داشت.


4. مشارکت در تبلیغ و ترویج اسلام

حضرت خدیجه (س) نه‌تنها در کنار پیامبر به تأمین نیازهای مادی و عاطفی پرداخت، بلکه در تبلیغ اسلام نیز نقش فعالی داشت.

او با نفوذ اجتماعی خود در میان قریش، بسیاری از افراد را به شنیدن پیام اسلام ترغیب کرد.

شخصیت قابل‌اعتماد و جایگاه اجتماعی او، به پیشرفت دعوت پیامبر در محیط دشمنانه مکه کمک شایانی کرد.


یکی از تأثیرات خدیجه (س) در گسترش اسلام، معرفی پیامبر به افراد قابل‌اعتماد مانند ورقة بن نوفل بود که نقش او در تایید نبوت پیامبر بسیار حائز اهمیت است.


5. الگوی فداکاری برای بنای تمدن اسلامی

حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها): الگوی فداکاری برای تمدن اسلامی

حضرت خدیجه (س)، نخستین همسر پیامبر اکرم (ص) و یکی از بزرگ‌ترین حامیان دین اسلام، نمونه بارز فداکاری و ایثار برای تحقق آرمان‌های الهی است. او با جان، مال و حمایت عاطفی، نقش کلیدی در پایه‌گذاری تمدن اسلامی ایفا کرد و الگویی بی‌بدیل برای مسلمانان در فداکاری و تعهد به دین الهی شد.


5.1. فداکاری مالی برای تثبیت اسلام

ثروت عظیم حضرت خدیجه (س) یکی از عوامل اساسی در استحکام اولیه اسلام بود.

او تمام دارایی خود را در اختیار پیامبر (ص) قرار داد تا نیازهای جامعه نوپای اسلامی تأمین شود.

در دوران محاصره اقتصادی در شعب ابی‌طالب، ثروت حضرت خدیجه (س) منبع اصلی تأمین نیازهای مسلمانان بود و مانع از فروپاشی آن‌ها شد.


پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«اسلام به وسیله شمشیر علی (ع) و مال خدیجه (س) استوار شد.»
(تاریخ طبری، ج 2، ص 211)


5.2. ایثار در شرایط سخت اجتماعی

حضرت خدیجه (س) با وجود جایگاه برجسته اجتماعی و محبوبیت در میان قریش، پس از ایمان به پیامبر (ص) با انزوای اجتماعی و تحریم‌های سخت مواجه شد.

او با صبر و استقامت، تمام فشارهای اجتماعی را تحمل کرد و حتی در سخت‌ترین شرایط، ایمان خود را حفظ نمود.

این ایثار، الگویی ماندگار از پایداری و تحمل برای حفظ ارزش‌های دینی است.


در جریان محاصره شعب ابی‌طالب، حضرت خدیجه (س) با وجود کهولت سن، سختی‌های بی‌شماری را تحمل کرد. او با تقسیم غذا و امکانات محدود، نه‌تنها به خانواده پیامبر بلکه به سایر مسلمانان یاری رساند.


5.3.حمایت عاطفی و روانی از پیامبر (ص)

حضرت خدیجه (س) در دشوارترین مراحل دعوت اسلامی، پناهگاه عاطفی و روانی پیامبر (ص) بود.

در لحظات ابتدایی نزول وحی که پیامبر اکرم (ص) دچار اضطراب شد، خدیجه (س) با درایت و حکمت، او را دلگرم کرد.

او با آرامش و محبت خود، نقش مهمی در تقویت روحیه پیامبر ایفا نمود و زمینه را برای ادامه دعوت اسلامی فراهم کرد.


پیامبر اکرم (ص) درباره خدیجه (س) فرمودند:
«او در زمانی که همه مرا تکذیب کردند، مرا تصدیق کرد و با مال خود مرا یاری رساند.»
(بحارالانوار، ج 16، ص 6)


5.4. تربیت نسل مومن و اخلاق‌مدار

حضرت خدیجه (س) به‌عنوان مادر حضرت فاطمه زهرا (س)، یکی از مهم‌ترین نسل‌های تأثیرگذار در اسلام را تربیت کرد.

تربیت حضرت فاطمه (س) به‌عنوان الگوی زنان مسلمان، نشان‌دهنده درایت خدیجه (س) در انتقال ارزش‌های دینی به نسل آینده بود.

این نسل، تأثیر مستقیمی بر گسترش تمدن اسلامی و تثبیت ارزش‌های الهی در جامعه داشت.


5.5. الگوی فداکاری برای زنان و مردان مسلمان

حضرت خدیجه (س) با ایثار و فداکاری بی‌نظیر خود، الگویی ماندگار برای تمام مسلمانان شد.

او نشان داد که چگونه می‌توان با صبر، حکمت و فداکاری، نقش مؤثری در گسترش دین و تمدن الهی ایفا کرد.

رفتار و تصمیمات او، الگوی بارزی برای زنان مسلمان است که می‌خواهند در ساختن جامعه‌ای اسلامی سهیم باشند.

حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها): شریک راستین پیامبر در ساختن تمدن اسلامی

قربانی فِدا که با عنوان "قربانی گناه" نیز شناخته می‌شود، یکی از اعمال معنوی و نمادین است که در بسیاری از ادیان به منظور جبران گناه و بازسازی رابطه میان انسان و خداوند انجام می‌گیرد. این عمل در قالب ریختن خون حیوانات یا تقدیم دارایی‌های ارزشمند به معابد، معنایی عمیق‌تر از یک آیین ساده دارد. قربانی فِدا بیانگر این باور است که گناه اثراتی مخرّب بر روح انسان و ارتباط او با خدا دارد و تنها از طریق قربانی، کفاره و تطهیر، این اثرات می‌تواند از میان برداشته شود. در این مقاله، با تأکید بر منابع علمی فارسی، به بررسی گسترده‌تر این موضوع پرداخته و پیوند آن با مفهوم "ریزش گناه" تحلیل می‌شود.

مفهوم گناه و اثرات آن در ادیان

برای درک ارتباط میان قربانی فِدا و ریزش گناه، ابتدا باید مفهوم گناه و اثرات آن در نظام‌های دینی بررسی شود:

1. گناه در یهودیت:

در تورات، گناه به عنوان شکستن قانون الهی توصیف شده است. گناه باعث جدایی انسان از خدا و دور شدن از رحمت الهی می‌شود (لاویان 5:17). قربانی گناه در این دین به مثابه وسیله‌ای برای پاک‌سازی و بازگشت به حالت پاکی و تقدس اولیه است.

2. گناه در مسیحیت:

در مسیحیت، گناه ذاتی و غیرذاتی باعث دوری از خداوند می‌شود. قربانی عیسی مسیح به عنوان "قربانی کامل"، نقشی نمادین در رهایی بشریت از گناه دارد. پولس رسول می‌گوید: «زیرا مزد گناه مرگ است؛ اما هدیه خدا، حیات جاودان در مسیح عیسی است» (رومیان 6:23).

3. گناه در اسلام:

قرآن گناه را به عنوان تخطی از اوامر الهی معرفی می‌کند و آن را مانعی بر سر راه هدایت الهی می‌داند. در اسلام، قربانی نه تنها در کفاره گناه (مانند کفاره قتل غیرعمد)، بلکه در نمادین‌ترین شکل آن، عید قربان، وسیله‌ای برای تقرب به خداوند است.

فلسفه قربانی فِدا و ارتباط آن با ریزش گناه

در تمامی ادیان، قربانی فِدا به عنوان ابزاری برای جبران گناه استفاده می‌شود. این عمل دارای سه لایه معنایی است که به طور مستقیم به ریزش گناه مرتبط است:

1. انتقال گناه به قربانی (جانشینی):

این ایده در یهودیت با وضوح بیشتری دیده می‌شود. قربانی حیوان به عنوان جایگزین انسان گناهکار عمل می‌کند. خون قربانی، که نماد زندگی است، برای تطهیر گناه ریخته می‌شود. این باور در اسلام نیز به شکل مفهومی دیده می‌شود؛ چنانکه در داستان حضرت ابراهیم (ع)، گوسفند جایگزین قربانی فرزندش شد.

2. پاک‌سازی از گناه (کفاره):

گناه به عنوان لکه‌ای بر روح انسان در نظر گرفته می‌شود و قربانی به منزله شستن این لکه است. در قرآن آمده: «...وَلَكِن یَنالُهُ التَّقوى مِنكُم» (حج: 37)؛ خداوند نیت پاک انسان را در قربانی می‌پذیرد که به نوعی پاک‌سازی درونی اشاره دارد.

3. بازسازی ارتباط با خداوند:
 
قربانی نه تنها برای ریزش گناه، بلکه برای بازسازی رابطه انسان با خداوند است. در مسیحیت، مرگ مسیح بر صلیب نمادی از عشق الهی و بازگرداندن انسان به حضور خداوند است.
دیدگاه قرآن و منابع اسلامی درباره ریزش گناه با قربانی

1. قرآن و کفاره گناه:

قرآن قربانی را با ریزش گناه مرتبط می‌داند، اما تأکید بیشتری بر نیت خالص و تقوا دارد. قربانی‌های مرتبط با گناه مانند کفاره قتل غیرعمد، نمونه‌ای از این ارتباط است (نساء: 92).

در ماجرای عید قربان، خداوند به ابراهیم (علیه السلام) دستور داد فرزندش را قربانی کند، اما پس از آزمون اخلاص او، قربانی گوسفند جایگزین شد (صافات: 107). این داستان نشان می‌دهد که قربانی در اسلام به معنای اطاعت کامل از اراده خداوند است.

2. احادیث اسلامی:

پیامبر اسلام (صلوات الله علیه) می‌فرماید: «هیچ قربانی‌ای که با نیت خالص انجام شود، نزد خداوند پذیرفته نمی‌شود، مگر آن که قلب شخص پاک باشد.» این حدیث نشان‌دهنده نقش نیت در تطهیر گناه است.

دیدگاه‌های علمی فارسی درباره قربانی فِدا

مطالعات متعددی از محققان اسلامی و پژوهشگران علوم دینی به بررسی قربانی فِدا و ارتباط آن با ریزش گناه پرداخته‌اند:

1. مرتضی مطهری در کتاب "عدل الهی":

مطهری قربانی را نمادی از ایثار و تسلیم می‌داند که با طهارت معنوی انسان و ریزش گناه ارتباط دارد. او می‌نویسد: «قربانی حقیقی، قربانی نفس است؛ یعنی آنچه که انسان به خدا تقدیم می‌کند، نشان‌دهنده اوج تسلیم در برابر اراده الهی است.»

2. علی شریعتی در "حج":

شریعتی قربانی را مرحله‌ای از خودشناسی می‌داند که انسان از طریق آن، گناهان و تعلقات مادی را کنار می‌گذارد و به سوی خدا بازمی‌گردد.
3. محمدعلی ایازی در "قرآن و آیین‌های مذهبی":

ایازی تأکید می‌کند که قربانی در قرآن بیش از آن که به جنبه مادی آن توجه داشته باشد، بر روحیه اخلاص و تقوا تأکید دارد و این دو عامل اصلی برای ریزش گناه هستند.

نتیجه‌گیری
قربانی فِدا یکی از مهم‌ترین اعمال معنوی در ادیان ابراهیمی است که با مفهوم ریزش گناه و بازسازی ارتباط انسان با خداوند پیوندی عمیق دارد. این عمل که در قالب‌های مختلفی از جمله ریختن خون حیوانات یا قربانی‌های معنوی‌تر انجام می‌شود، نمادی از جانشینی، کفاره و تسلیم در برابر اراده الهی است. تحلیل منابع دینی و پژوهش‌های علمی نشان می‌دهد که قربانی فِدا فراتر از یک آیین نمادین، راهی برای پاک‌سازی روح و بازگشت به منبع معنویت و عشق الهی است.

منابع

1. قرآن کریم
2. مطهری، مرتضی. عدل الهی. تهران: انتشارات صدرا.
3. شریعتی، علی. حج. تهران: حسینیه ارشاد.
4. ایازی، محمدعلی. قرآن و آیین‌های مذهبی. قم: مرکز نشر معارف اسلامی.
5. عهد قدیم (کتاب لاویان)
6. عهد جدید (انجیل رومیان)

ارتباط میان قربانی فِدا و آمرزش گناه

حضرت خدیجه (س)، نخستین همسر پیامبر اکرم (ص)، با ایمان استوار، اخلاق نیکو و ایثار بی‌نظیر، نقشی بی‌بدیل در رشد معنوی و اخلاقی جامعه اسلامی ایفا کرد. او به عنوان اولین ایمان‌آورنده به اسلام، نمونه‌ای از پایبندی به ارزش‌های الهی و الگوی اخلاقی برای تمام مسلمانان به شمار می‌آید.


1. ایمان استوار و الگوسازی در پایبندی به ارزش‌های دینی

ایمان حضرت خدیجه (س) به پیامبر اکرم (ص) و حمایت او از رسالت الهی، پایه‌گذار تحول در جامعه جاهلی مکه شد.

او نخستین فردی بود که به پیامبر ایمان آورد و با این کار، راه را برای دیگران هموار کرد تا به پیام اسلام روی بیاورند.

ایمان و ایستادگی او در برابر سختی‌ها، نشان‌دهنده شجاعت و پایبندی به ارزش‌های دینی بود.


پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«خدیجه بهترین زن امت من است؛ او در روزهای سخت، مرا تصدیق کرد و در برابر مشکلات، از دین خدا حمایت نمود.»
(بحارالانوار، ج 16، ص 8)


2. حمایت از پیامبر در ترویج اخلاق اسلامی

حضرت خدیجه (س)، نخستین ایمان‌آورنده به پیامبر اکرم (ص)، نقش محوری و بی‌بدیلی در حمایت از ایشان در مسیر ترویج آموزه‌های اخلاقی اسلام ایفا کرد. این حمایت‌ها که در سخت‌ترین شرایط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی آن زمان صورت گرفت، موجب تقویت پیامبر اکرم (ص) در انجام وظیفه رسالت شد و اسلام را به‌عنوان یک دین اخلاق‌مدار به جامعه معرفی کرد.


1.1. ایمان و تصدیق رسالت پیامبر (ص)

حضرت خدیجه (س) اولین کسی بود که پیام الهی را پذیرفت و پیامبر را در انجام مأموریتش همراهی کرد.

او در زمانی که جامعه مکه، پیامبر را مورد تمسخر و تکذیب قرار می‌داد، با تمام وجود به او ایمان آورد.

ایمان خدیجه (س)، الگویی از تصدیق و اعتماد به آموزه‌های اخلاقی اسلام برای سایر مسلمانان شد.


پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«هیچ‌کس همانند خدیجه به من ایمان نیاورد؛ او مرا زمانی تصدیق کرد که مردم مرا انکار می‌کردند.»
(بحارالانوار، ج 16، ص 8)


1.2. حمایت عاطفی و تقویت روحیه پیامبر (ص)

حضرت خدیجه (س) با محبت و حمایت عاطفی خود، فضای آرامش‌بخشی را برای پیامبر اکرم (ص) فراهم می‌کرد.

در آغاز بعثت، زمانی که پیامبر با مشکلات روحی و فشارهای شدید مشرکان روبه‌رو بود، حضرت خدیجه (س) با سخنان محبت‌آمیز خود، او را دلگرم می‌کرد.

او با تصدیق رسالت پیامبر (ص)، به او اطمینان می‌داد که خداوند هرگز او را تنها نخواهد گذاشت.


گفتار خدیجه (س):
هنگامی که پیامبر (ص) اولین آیات وحی را دریافت کرد و مضطرب به خانه بازگشت، حضرت خدیجه (س) گفت:
«خداوند هرگز تو را خوار نمی‌کند، زیرا تو اهل صداقت، امانت و کمک به نیازمندان هستی.»
(صحیح بخاری، ج 1، حدیث 3)


1.3. پشتیبانی مالی و اقتصادی در گسترش اخلاق اسلامی

حضرت خدیجه (س) تمام دارایی خود را در راه پیشبرد اهداف پیامبر (ص) و گسترش تعالیم اخلاقی اسلام وقف کرد.

او با استفاده از ثروت خود، به نیازمندان کمک کرد و مسلمانان اولیه را که مورد ظلم مشرکان قرار می‌گرفتند، حمایت مالی نمود.

این اقدامات، پیامبر (ص) را از دغدغه‌های مادی آزاد کرد و امکان تمرکز بیشتر بر تبلیغ اصول اخلاقی اسلام را فراهم ساخت.


پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«هیچ مالی برای من همچون ثروت خدیجه سودمند نبود.»
(مناقب آل ابی‌طالب، ج 1، ص 42)


1.4. همراهی در سخت‌ترین شرایط اجتماعی

حضرت خدیجه (س) در کنار پیامبر (ص) با سختی‌های فراوانی روبه‌رو شد، اما هیچ‌گاه حمایت از او را رها نکرد.

در دوران محاصره شعب ابی‌طالب، او با صبر و استقامت، پیامبر و مسلمانان را یاری کرد و نیازهای آنان را تأمین نمود.

این استقامت و فداکاری، نشان‌دهنده عمق ایمان خدیجه (س) به آموزه‌های اخلاقی اسلام بود.


1.5. ترویج اخلاق اسلامی در رفتار و عمل

حضرت خدیجه (س) با اخلاق نیکوی خود، نمونه‌ای عملی از آموزه‌های اسلام را به نمایش گذاشت.

او در کمک به نیازمندان، مهربانی به اطرافیان و رفتار محبت‌آمیز با پیامبر، الگویی کامل از اخلاق اسلامی ارائه داد.

رفتار او الهام‌بخش دیگر زنان و مردان مسلمان بود تا در مسیر اخلاق‌مداری گام بردارند.


امام صادق (ع) فرمودند:
«خدیجه نمونه‌ای از ایمان، ایثار و اخلاق بود که همگان را به راه درست دعوت می‌کرد.»
(بحارالانوار، ج 16، ص 14)


1.6. تأثیر نقش حضرت خدیجه (س) بر نسل‌های آینده

حضرت خدیجه (س) نه تنها در زمان خود، بلکه برای نسل‌های آینده نیز الگویی در حمایت از اخلاق و ارزش‌های اسلامی است.

او با تربیت حضرت فاطمه زهرا (س)، نسل پاک و متعهدی را به جامعه اسلامی معرفی کرد.

محبت و حمایت او از پیامبر (ص)، الگویی جاودانه برای تمام مسلمانان در همراهی با آرمان‌های الهی است.


3. ایجاد الگوی همسری و مادری در اسلام

حضرت خدیجه (س) به عنوان همسر پیامبر و مادر حضرت فاطمه زهرا (س)، نمونه‌ای بی‌نظیر از همسری فداکار و مادری متعهد بود.

او با صبر و محبت، در تمام سختی‌های رسالت پیامبر، همراه او بود و فضای آرامش و اطمینان را برای ایشان فراهم می‌کرد.

تربیت فرزندانی مانند حضرت فاطمه (س) که خود الگویی در اخلاق و معنویت است، از اثرات مثبت نقش خدیجه در جامعه اسلامی بود.



4. فداکاری در راه خدا و تقویت بنیان‌های معنوی جامعه

حضرت خدیجه (س) با ایثار جان و مال خود، نشان داد که چگونه می‌توان از مادیات در راه تقویت معنویت و اخلاق استفاده کرد.

او تمام دارایی خود را صرف گسترش اسلام کرد و این فداکاری به پیامبر امکان داد تا بدون نگرانی‌های مادی، به تبلیغ دین بپردازد.

ثروت خدیجه (س) در حمایت از مسلمانان، به‌ویژه در دوران محاصره شعب ابی‌طالب، نقشی کلیدی در تقویت روحیه و ایمان آنان داشت.

پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«اسلام بر سه چیز استوار شد: شمشیر علی، مال خدیجه و دعای من.»
(مناقب آل ابی‌طالب، ج 1، ص 42)


5. الگویی ماندگار برای زنان مسلمان

حضرت خدیجه (س) به‌عنوان بانویی فداکار، مؤمن و متعهد، الگویی جاودانه برای زنان مسلمان در همه اعصار است:

او نشان داد که چگونه می‌توان با ایمان و اخلاق نیکو، در رشد و تعالی جامعه نقش‌آفرینی کرد.

زندگی او الگویی برای زنان در مشارکت فعال در امور اجتماعی، حمایت از خانواده و تربیت نسل‌های مؤمن است.


امام صادق (ع) فرمودند:
«خدیجه، سرور زنان در ایمان و عمل بود و نام او تا ابد بر زبان‌ها جاری خواهد بود.»
(بحارالانوار، ج 16، ص 14)

6. تأثیر حضرت خدیجه در ایجاد جامعه‌ای اخلاق‌مدار

حضرت خدیجه (س) با اعمال خود، به دیگران آموخت که چگونه می‌توان از مادیات برای تقویت معنویت و اخلاق استفاده کرد.

او با حمایت از مستضعفان و کمک به نیازمندان، جامعه‌ای مبتنی بر عدالت و مهربانی را پایه‌گذاری کرد.

پیامبر اکرم (ص) بارها از نقش برجسته خدیجه (س) در ترویج آموزه‌های اخلاقی اسلام یاد کرده و او را به عنوان الگوی ایثار معرفی کرده است.

منابع:

1. بحارالانوار، علامه مجلسی


2. مناقب آل ابی‌طالب، ابن شهرآشوب


3. صحیح بخاری


4. سیره ابن هشام


5. فروغ ابدیت، جعفر سبحانی

نقش حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) در رشد معنوی و اخلاقی جامعه اسلامی

شهر قم به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مراکز مذهبی و علمی جهان تشیع شناخته می‌شود و این جایگاه ویژه، به دلایل متعددی از جمله وجود حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) شکل گرفته است. این حرم مقدس، قم را از یک شهر معمولی به قطب زیارتی، معنوی و علمی تبدیل کرده و تأثیری عمیق بر هویت مذهبی، اجتماعی و تاریخی این شهر گذاشته است. این مقاله به بررسی تأثیر حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) بر هویت‌بخشی قم از جنبه‌های مختلف می‌پردازد.

 از ویژگی های حضرت معصومه (س)، ورود زیارتنامه ای از سوی معصومان (س) درباره ایشان است که پس از حضرت فاطمه زهرا (س)، او تنها بانوی بزرگواری است که زیارت مأثور دارد. بانوان برجسته ای چون: آمنه بنت وهب، فاطمه بنت اسد، خدیجه بنت خویلد، فاطمه ام البنین، زینب کبری، حکیمه خاتون و نرجس خاتون که هیچ شک و تردیدی در مقام بلند و جایگاه رفیع آن ها نیست، هیچ کدام زیارت مأثور از سوی معصومان (س) ندارند و این نشان دهنده مقام والای حضرت معصومه است.

در مورد زندگی حضرت فاطمه معصومه می توان به ویژگی های زندگی آن حضرت توجه کرد، از نظر پدر و برادر و جلالت و مکانت و انتساب به خانواده رسالت و امامت یک مسئله تاریخی است؛ اما برای شناختن ایشان کافی نیست، نقشی که یک نفر در تاریخ و رویدادهای بعدی دارد، مسائلی که بعد از او رخ می دهد، می تواند نشان دهنده اضلاح و ابعاد شخصیت او باشد، وقتی حضرت فاطمه به قم و تشریف آوردند و در این مکان به خاک سپرده شدند، قم به عنوان کانون قلب تشیع شناخته شد، بزرگانی چون شیخ صدوق پدر و شیخ صدوق پسر را پرورش داد و حوزه فرهنگی و روایی قم، بسیار رشد کرد و یک مکتب و گرایش خاص شیعی نضج گرفت در طول تاریخ هر چند نوسان و فراز و نشیب پیدا کرد، اما هیچ گاه از دست نرفت تا اینکه در دوران معاصر بعد از اینکه مرحوم شیخ عبدالکریم حائری به قم تشریف آوردند و حوزه شیعه را احیا کردند، آن میراث تاریخی به گونه ای ادامه حیات داد و نقش آن در پیروزی و تداوم انقلاب اسلامی روشن است.

در عهد صفویه نیز محوریت مکتب و حوزه قم، بر گرد مزار حضرت فاطمه معصومه (س) برای همگان روشن است، آنچه را که با محوریت فاطمه معصومه (س) اتفاق افتاد را شاهد و معیاری برای سنجش مقام فاطمه می دانیم و حضور ایشان بود تحولات فرهنگی و سیاسی شگرفت را در دنیای تشیع رقم زد همه علما بر گرد مزارشان جمع شده و فعالیت های علمی و فرهنگی و سیاسی صورت می دهند و رحلت حضرت محوریت شان را تحت الشعاع قرار نداده بلکه باعث پرفروغ شدن مذهب تشیع می گردد.

با این که حضرت فاطمه معصومه (س) در سن بیست و هشت سالگی از دنیا رفتند و به خاک سپرده شدند اما، حرم او ملجا همه علماء کیار می شد و در حضور ایشان، احساس خضوع و فروتنی می کنند و از ضریح مقدسش تبرک و تیمن می جویند و بسیاری از گره های فکری و معنوی خود را در کنار این مضجع پاک برآورده می کنند. توفیق و افتخارشان این است که بر گرد مزار این بانوی بزرگوار بایستند و با خداوند راز و نیاز کنند؛ این که عالمان و فقیهان بزرگ و افرادی که سنی از آن ها گذشته، بر گرد مزار دختر باب الحوائج (ع) می گردند، نشان دهنده نوع نگاه ما نسبت به مقام و منزلت زنان پاک نهاد است در شرایطی که برخی ما را به نادیده انگاشتن حقوق زنان متهم می کنند، شواهد نشان می دهد این گونه نیست و زنانی که از منزلت و شایستگی برخوردار باشند به دلیل پاکی و منزلتی که دارند، مورد علاقه و احترام همگان هستند.

نقش مقام و منزلت حضرت معصومه (س) در شکل یافتن و نهادینه شدن هویت شیعی، انکار ناشدنی و قطعی است و باید از خداوند بخواهیم، قدر این نعمت را در کشور بدانیم و پیشانی شکر بر زمین بساییم که توفیق میزبانی از این بانوی بزرگوار را به ما ارزانی داشته و طبیعتاً این وظیفه بر دوش ماست که حرمت او را در همه جنبه های اندیشه، رفتار و اخلاق پاس بداریم.

علّامه مجلسی از جمعی از اهالی ری نقل می کند که گفتند: به محضر امام صادق علیه السّلام (در مدینه) رسیدیم و گفتیم: ما اهل ری هستیم. فرمود: مرحبا به برادران ما از اهالی قم. گفتیم: ما از اهالی ری هستیم، باز آن حضرت فرمود: مرحبا به برادران ما از اهل قم. به همین ترتیب امام صادق علیه السّلام اهل قم را ستود آن گاه فرمود: برای خداوند حرمی است و آن مکّه است، برای رسول خدا صلّی الله علیه و آله حرمی است و آن مدینه است، و برای امیر مؤمنان علی علیه السّلام حرمی است و آن کوفه است، و برای ما حرمی است و آن شهر قم است. سپس فرمود: «وَ سَتُدْفَنُ فی ها امْرَأَةٌ مِنْ اَوْلادی تُسَمّی فاطِمَةُ، فَمَنْ زارَها وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ؛ به زودی در قم بانویی از فرزندان من به نام فاطمه دفن شود، کسی که مرقد او را زیارت کند، بهشت بر او واجب می گردد.»

امام صادق علیه السّلام این سخن را قبل از ولادت امام کاظم علیه السّلام فرمود. این گونه پیشگویی بیانگر آن است که حضرت معصومه علیها السّلام، دارای مقامات بسیار عالی معنوی بود، امامان علیهم السّلام قبل از ولادت او از وجود پر برکتش سخن می گفتند، شیعیان را از همان وقت متوجّه او می نمودند. عجیب این که در بعضی از روایات آمده، امام صادق علیه السّلام، سخن فوق را قبل از آن که نور امام کاظم علیه السلام، در رحم مادرش قرار گیرد از ولادت حضرت معصومه علیها السّلام، پیشگویی نموده بود، و بیش از ۴۵ سال قبل از ولادت حضرت معصومه علیها السّلام، به ولادت او مژده داده شده است. بنابراین خاندان نبوّت و دوستان مخصوص آن ها در طول بیش از چهل و پنج سال در انتظار ولادت چنین بانویی بوده اند.

آنچه این انتظار را عمیق تر می کند، این که: مادر حضرت رضا (ع) و حضرت معصومه علیها السّلام یکی، و به نام نجمه علیها السّلام بود و حضرت نجمه (س) دو فرزند بیشتر نداشت حضرت رضا (ع) و حضرت معصومه (س) بودند، نظر به این که حضرت رضا (ع) در سال ۱۴۸ هجری قمری متولّد شد، نتیجه می گیریم حضرت رضا علیه السّلام، بیست و پنج سال جلوتر چشم به جهان گشوده است، بنابراین حضرت نجمه علیها السّلام و حضرت رضا علیه السّلام نیز در طول این مدّت به طور عمیق در انتظار ولادت حضرت معصومه علیها السّلام به سر می بردند.



تقویت هویت مذهبی قم با حضور حرم
حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) به قم هویتی مذهبی بخشید که در گذر زمان عمیق‌تر شد. این شهر به‌دلیل وجود این حرم مقدس، از همان ابتدا مقصد زیارتی بزرگان دین و شیعیان قرار گرفت. زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) طبق روایات متعدد از اهل‌بیت (علیه السلام)، از ارزش بالایی برخوردار است و تأکید بر آن باعث شده که شیعیان از سراسر جهان برای زیارت ایشان به قم سفر کنند.
این هویت مذهبی قم، هم‌زمان با رونق حرم، منجر به ساخت مدارس دینی و مراکز علمی شد که بعدها پایه‌های حوزه علمیه قم را تشکیل دادند.

 جذب علما و فقهای شیعه به قم
وجود حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) باعث شد که قم به شهری برای تجمع علما و فقهای شیعه تبدیل شود. در طول تاریخ، بسیاری از بزرگان دینی به‌دلیل معنویت حرم، قم را برای زندگی و تدریس انتخاب کردند. همین موضوع باعث شد که حوزه علمیه قم به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین و معتبرترین مراکز علمی جهان تشیع تأسیس شود.

این تجمع علمی نه‌تنها بر جایگاه دینی قم افزود، بلکه هویت این شهر را به‌عنوان قلب علمی شیعه در جهان تثبیت کرد. از این‌رو، وجود حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) و حوزه علمیه قم، دو عامل اساسی در شکل‌گیری هویت مذهبی و علمی این شهر هستند
.
 

 حمایت تاریخی از قم به دلیل وجود حرم
در طول تاریخ، وجود حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) باعث شد که حاکمان مختلف، به‌ویژه در دوره صفویه، توجه ویژه‌ای به این شهر داشته باشند. صفویان به‌دلیل رسمی کردن مذهب تشیع، قم را یکی از شهرهای مهم مذهبی کشور قرار دادند و حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) را گسترش دادند.

این حمایت‌ها شامل ساخت‌وساز در حرم، تأسیس مدارس دینی در اطراف آن، و توسعه زیرساخت‌های شهری بود که جایگاه قم را در میان شهرهای مذهبی ایران و جهان اسلام تقویت کرد.

 برگزاری مراسم و مناسبت‌های مذهبی در حرم
حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) کانون برگزاری مراسم‌های مذهبی و مناسبت‌های شیعه است. ایام دهه کرامت، که به مناسبت ولادت امام رضا (علیه السلام) و حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) برگزار می‌شود، و ایام فاطمیه از مهم‌ترین مناسبت‌هایی هستند که با محوریت این حرم انجام می‌شوند.

این مراسم‌ها باعث جذب میلیون‌ها نفر به قم شده و جایگاه حرم را به‌عنوان مرکز معنویت و فرهنگ اسلامی تثبیت کرده است.


 تأثیر حرم بر ارتباطات بین‌المللی قم
وجود حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) نه‌تنها بر هویت محلی و ملی قم تأثیر گذاشته، بلکه این شهر را به مرکز مهمی در جهان اسلام تبدیل کرده است. زائرانی از کشورهای مختلف اسلامی برای زیارت به قم سفر می‌کنند و همین امر، هویت قم را به‌عنوان پلی میان شیعیان سراسر جهان برجسته کرده است.
این جایگاه بین‌المللی، قم را به یکی از مراکز اصلی ارتباطات فرهنگی و مذهبی شیعیان تبدیل کرده است.

حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) نه‌تنها یک مکان مقدس و زیارتی است، بلکه عامل اصلی در هویت‌بخشی به شهر قم به‌عنوان یک مرکز مذهبی، علمی و فرهنگی بوده است. این حرم مقدس با جذب زائران، علما و فعالیت‌های علمی و مذهبی، نقشی بی‌بدیل در شکل‌گیری جایگاه قم در تاریخ تشیع ایفا کرده است.

. بحارالانوار - علامه مجلسی: روایات مرتبط با حضرت معصومه (س) و اهمیت زیارت ایشان.
2. تاریخ قم - حسن بن محمد قمی: کتابی معتبر درباره تاریخ قم و نقش حرم حضرت معصومه (س).
3. مفاتیح‌الجنان - شیخ عباس قمی: ادعیه و روایات مربوط به زیارت حضرت معصومه (س).
4. جغرافیای تاریخی شهر قم - حسین کریمیان: بررسی تاریخی و جغرافیایی قم با تأکید بر حرم.
5. زندگی‌نامه حضرت معصومه (س) - سید محمدتقی مدرسی: کتابی درباره زندگی و تأثیرات حضرت معصومه (س) بر هویت قم.
6. نقش حرم حضرت معصومه (س) در توسعه فرهنگی و اجتماعی قم - مقالات منتشر شده در مجلات علمی‌پژوهشی (مانند فصلنامه‌های دینی یا تاریخی).
7. آثار و برکات حرم اهل‌بیت (ع) - احمد حسین شریفی: تحلیلی درباره جایگاه حرم‌ها در شکل‌گیری هویت مذهبی.

تاثیرجایگاه حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) در هویت‌ بخشی شهر قم

قربانی فدا، یکی از مفاهیم اساسی در بسیاری از فرهنگ‌ها و ادیان است که در مواردی چون بیماری و مشکلات زندگی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این مقاله به بررسی تأثیر قربانی فدا بر روحیه و روند بهبود بیماران پرداخته می‌شود. قربانی فدا، به‌ویژه در موقعیت‌های سخت و دشوار همچون بیماری‌های جسمی، می‌تواند تأثیرات روانی و معنوی قابل توجهی بر فرد بیمار داشته باشد. این مفهوم می‌تواند به‌عنوان عاملی برای تقویت امید، کاهش استرس، و افزایش احساس معنویت در بیمار عمل کند. در نتیجه، قربانی فدا می‌تواند به‌طور غیرمستقیم بر روند بهبودی جسمی نیز تأثیرگذار باشد.
در بسیاری از جوامع دینی و فرهنگی، مفهوم قربانی فدا به‌عنوان یک عمل اخلاقی و معنوی شناخته می‌شود. در فرهنگ‌های مختلف، این عمل به‌عنوان فدای جان، مال یا هر نوع کمک به دیگران تعبیر می‌شود که فرد قربانی به‌طور داوطلبانه انجام می‌دهد. در دنیای مدرن و در شرایط بیماری، افراد می‌توانند با استفاده از این مفهوم به بهبود روحی و جسمی خود امیدوار باشند.

در این مقاله، هدف بررسی تأثیرات قربانی فدا بر روحیه بیمار و روند بهبود جسمانی است. آیا عمل فدا می‌تواند به بیمار احساس امید و آرامش بدهد؟ آیا این عمل می‌تواند به‌طور غیرمستقیم تأثیرات جسمی مثبتی بر بیمار بگذارد؟ این پرسش‌ها محور اصلی پژوهش حاضر هستند.

1. مفهوم قربانی فدا در فرهنگ‌های مختلف:
قربانی فدا در بسیاری از فرهنگ‌ها و ادیان معانی مختلفی دارد. در اسلام، این مفهوم بیشتر در قالب قربانی‌هایی که در عید قربان انجام می‌شود، دیده می‌شود. فدای جان و مال برای دیگران و به‌ویژه برای کمک به نیازمندان، یکی از ویژگی‌های برجسته این مفهوم است. در مسیحیت نیز فدای عیسی مسیح به‌عنوان قربانی بزرگ برای نجات بشریت، نمونه‌ای از قربانی فدا است.
در برخی از فرهنگ‌های بومی، قربانی فدا به‌طور مستقیم به درمان بیماری‌ها و حفظ سلامتی مربوط می‌شود. به‌طور مثال، در برخی از سنت‌ها قربانی‌ها به‌منظور درخواست شفای بیماران یا رفع بلاها انجام می‌شوند.

2. تأثیر قربانی فدا بر روحیه بیمار:

2.1. ایجاد احساس امید و تسلی:

یکی از مهم‌ترین اثرات قربانی فدا بر روحیه بیمار، ایجاد احساس امید و تسلی است. وقتی بیمار به فدای کسی یا چیزی می‌پردازد، احساس می‌کند که زندگی‌اش از معنای خاصی برخوردار است. این احساس می‌تواند به‌طور چشمگیری اضطراب و نگرانی‌های بیمار را کاهش دهد. درواقع، معنویت و امید به فدا، برای بیمار تسلی‌دهنده است و باعث می‌شود که او احساس کند که در برابر مشکلات و دردها تنها نیست.

2.2. کاهش استرس و اضطراب:

استرس و اضطراب از عواملی هستند که می‌توانند روند درمان را کند کرده و مشکلات جسمی را تشدید کنند. در این زمینه، قربانی فدا با ایجاد آرامش معنوی و ذهنی در فرد بیمار، می‌تواند موجب کاهش استرس شود. این عمل، به‌ویژه در جوامع دینی، به‌عنوان یک روش برای مقابله با بحران‌های زندگی شناخته می‌شود.
مطالعات روان‌شناختی نشان داده‌اند که تقویت امید و کاهش استرس می‌تواند تأثیر مثبت قابل توجهی بر سیستم ایمنی بدن بیمار داشته باشد. زمانی که فرد بیمار احساس می‌کند که از حمایت معنوی و اجتماعی برخوردار است، به‌طور طبیعی نگرانی‌ها و استرس‌های او کاهش می‌یابد.

2.3. افزایش ارتباطات اجتماعی و حمایت‌های معنوی:
در بسیاری از جوامع، قربانی فدا به‌عنوان یک عمل اجتماعی شناخته می‌شود که موجب تقویت روابط و حمایت‌های اجتماعی می‌گردد. حمایت‌های معنوی و اجتماعی از خانواده، دوستان و جامعه می‌تواند تأثیر بسزایی در سلامت روانی بیمار داشته باشد. به‌ویژه در شرایط بحرانی مانند بیماری، افراد نیاز دارند تا احساس کنند که دیگران در کنار آنها هستند و برای بهبود وضعیت آنها تلاش می‌کنند.

3. تأثیر قربانی فدا بر روند بهبود جسمی:

3.1. اثرات روان‌شناختی بر بهبود جسمی:

با توجه به اینکه بسیاری از بیماری‌ها از عوامل روانی و استرسی نشأت می‌گیرند، قربانی فدا می‌تواند به‌طور غیرمستقیم تأثیر مثبتی بر روند درمان جسمی داشته باشد. بیماران با داشتن روحیه‌ای مثبت و احساس امید، احتمال بیشتری برای بهبود دارند. در واقع، آرامش و کاهش اضطراب می‌تواند تأثیر مستقیم بر سیستم ایمنی بدن گذاشته و به فرآیند درمان سرعت بخشد.

مطالعات نشان داده‌اند که بیماران با نگرش مثبت و معنوی نسبت به زندگی، سرعت بهبودی بیشتری نسبت به دیگران دارند. به‌طور خاص، اعمال دینی مانند قربانی فدا می‌تواند زمینه‌ای برای ایجاد نگرش مثبت به زندگی فراهم کند و به بیماران کمک کند تا با درد و رنج خود بهتر کنار بیایند.

3.2. کاهش احساس درد و رنج:
نظریات روان‌شناسی به این نکته اشاره دارند که فرد بیمار می‌تواند با متمرکز شدن بر احساسات معنوی و فدای چیزی بزرگتر از خود، نسبت به درد جسمی خود بی‌تفاوت‌تر شود. به‌طور مثال، قربانی فدا به فرد کمک می‌کند که بر معنای فراتر از درد و رنج خود تمرکز کند و به این ترتیب، میزان توجه او به دردهای جسمی کاهش یابد.
4. جنبه‌های فرهنگی و اجتماعی قربانی فدا:

قربانی فدا به‌ویژه در جوامع سنتی و دینی دارای جایگاه ویژه‌ای است. در این جوامع، فرد بیمار احساس می‌کند که با انجام این عمل معنوی یا اجتماعی، نه تنها به خود بلکه به دیگران نیز کمک می‌کند. این نوع از تعاملات اجتماعی و فرهنگی می‌تواند به بهبود روحیه و سلامتی روانی بیمار کمک کند.
نتیجه

قربانی فدا، علاوه بر جنبه‌های دینی و فرهنگی، تأثیرات روان‌شناختی و جسمی قابل توجهی بر بیماران دارد. این عمل می‌تواند باعث تقویت روحیه، کاهش استرس، و تسریع در روند بهبود جسمی بیماران شود. احساس امید، آرامش، و معنویت که در اثر قربانی فدا در فرد بیمار ایجاد می‌شود، نه تنها به بهبود سلامت روانی کمک می‌کند بلکه می‌تواند بر بهبود وضعیت جسمی او نیز تأثیرگذار باشد. در نهایت، قربانی فدا به‌عنوان یک عمل معنوی و اجتماعی می‌تواند به‌طور گسترده‌ای در روند بهبود بیماران نقش‌آفرینی کند.

منابع فارسی:

1. قرآن کریم، سوره الانفال و سوره الضحی
2. طباطبایی، علامه (1374). تفسیر المیزان. تهران: انتشارات علامه طباطبایی.
3. رهنمایی، عبدالرحمن (1397). روان‌شناسی دینی و معنوی. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
4. محمدی، سید مهدی (1390). تاثیر معنویت بر سلامت روانی. نشریه روان‌شناسی و علوم اجتماعی، شماره 24.
5. شریعتی، علی (1380). دین و روان‌شناسی: مطالعه‌ای بر اثرات روان‌شناختی مفاهیم دینی. تهران: نشر فرجام.
6. قاضی‌زاده، مریم (1392). تأثیر معنویت در درمان بیماری‌ها. مجله پزشکی اجتماعی ایران، 16(2): 45-50.

"تأثیر قربانی فِدا بر روحیه و روند بهبود بیمار"

قربانی کردن به نیت عقیقه، یکی از سنت‌های رایج در فرهنگ اسلامی است که به‌عنوان عملی عبادی و درخواست رحمت الهی برای رفع بیماری‌ها و مشکلات جسمی و روحی شناخته می‌شود. این عمل در قرآن کریم و در روایات اهل‌بیت (علیه السلام) از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است و می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای تقرب به خداوند و جلب برکات الهی استفاده شود. در این جا، به بررسی ابعاد مختلف قربانی ، نیت‌ها و شرایط آن از منظر قرآن و روایات پرداخته می‌شود.
در قرآن و روایات اسلامی، عمل قربانی کردن نه‌تنها به‌عنوان یک عمل عبادی برای تقرب به خداوند و جلب رحمت الهی ذکر شده است، بلکه این عمل می‌تواند در شرایط خاصی همچون بیماری یا مشکلات اجتماعی و فردی نیز به‌عنوان وسیله‌ای برای رفع بلا و شفای بیماران انجام گیرد. قربانی کردن به نیت عقیقه و به‌عنوان مستحبی که به آن تاکید شده است ، در کنار دیگر عبادات، از ویژگی‌های خاصی برخوردار است که در این نوشته به آن پرداخته خواهد شد.

بخش اول: مفهوم قربانی و جایگاه آن در قرآن کریم

1. قربانی به‌عنوان نشانه تسلیم و اطاعت از خداوند

در قرآن کریم، قربانی کردن به‌عنوان یکی از عبادات برای تقرب به خداوند معرفی شده است. در داستان حضرت ابراهیم (علیه السلام) و قربانی کردن پسرش اسماعیل (علیه السلام)، خداوند از حضرت ابراهیم می‌خواهد تا فرزند محبوب خود را قربانی کند. این امر نماد تسلیم کامل در برابر اراده خداوند است.

 «فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِینِ، وَنَادَیْنَاهُ أَنْ یَا إِبْرَاهِیمُ قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیَا..» (سوره صافات، آیات 103-105)

این آیات بیانگر آن است که قربانی نه‌تنها در سطح عملی، بلکه در بعد معنوی و روحی نیز نشان‌دهنده تسلیم کامل انسان در برابر اراده الهی است.

2. قربانی به‌عنوان وسیله‌ای برای دفع بلا

در قرآن، قربانی کردن برای دفع بلایا و مشکلات به‌ویژه در زمان بیماری‌ها و دردها نیز توصیه شده است. خداوند در قرآن در آیات مختلفی به صدقه دادن و قربانی کردن به‌عنوان راهی برای دفع بلا اشاره می‌کند.

 «وَفِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌ لِسَائِلِ وَالْمَحْرُومِ.» (سوره الذاریات، آیه 19)

این آیه بیانگر این است که افراد باید از مال خود برای کمک به نیازمندان و رفع مشکلات استفاده کنند. قربانی کردن نیز می‌تواند به‌عنوان یک صدقه برای رفع مشکلات و بیماری‌ها مطرح شود.

بخش دوم: روایات اهل‌بیت (ع) درباره قربانی برای شفای بیمار

1. روایات تأکید بر قربانی به‌عنوان وسیله‌ای برای دفع بلا

در کتاب «وسائل الشیعه»، از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است که برای دفع بلا و رفع مشکلات، صدقه و قربانی دادن توصیه شده است:

> «تَصَدَّقُوا وَادْفَعُوا الْبَلَاءَ بِالذَّبَائِحِ.»
(وسائل الشیعه، جلد 15، باب صدقه)

این روایت نشان می‌دهد که قربانی کردن یکی از روش‌های توصیه شده برای دفع بلا و شفای بیماری‌ها است.

2. قربانی امام علی (علیه السلام) برای شفای امام حسن و امام حسین (علیه السلام)

در کتاب «الخصال» شیخ صدوق آمده است که حضرت علی (ع) برای شفای امام حسن و امام حسین (ع) در کودکی نذر کردند که سه روز روزه بگیرند و سپس قربانی کنند. این قربانی نه‌تنها به‌عنوان عملی عبادی، بلکه نمادی از توکل و اعتماد به خداوند و شفاعت اهل‌بیت (علیه السلام) برای دفع بلا و رفع بیماری است.

3. اهمیت نیت در قربانی کردن

در بسیاری از روایات اهل‌بیت (علیه السلام)، نیت قربانی کردن به‌عنوان یکی از ارکان اصلی آن ذکر شده است. امام صادق (علیه السلام) در یکی از روایات می‌فرمایند:

> «اعْمَلُوا لِلهِ وَابْتَغُوا رَحْمَتَهُ..»
(نهج البلاغه، خطبه 152)

این حدیث تأکید می‌کند که قربانی باید به‌طور خالصانه و فقط برای رضایت خداوند انجام گیرد.

بخش سوم: شرایط و آداب قربانی برای شفای بیمار

1. نیت خالصانه در قربانی

نیت قربانی، یکی از ارکان اصلی آن است. طبق آموزه‌های قرآن و روایات، قربانی باید به‌خاطر خداوند و به‌منظور شفای بیمار یا رفع بلا انجام شود. اگر نیت قربانی فقط برای جلب رضایت خداوند باشد، تأثیر بیشتری خواهد داشت.

2. انتخاب قربانی سالم و بی‌عیب

در قرآن و روایات، به انتخاب قربانی سالم و بی‌عیب تأکید شده است. امام صادق (علیه السلام) می‌فرمایند:

> «مَنْ ذَبَحَ لِلَّهِ فَذَابَحُهُ حَقٌّ لَا بُدَّ مِنْ أَنْ یَکُونَ سَلِیمَاً.»
(کافی، جلد 4)

این نکته مهم است که قربانی باید از نظر جسمی سالم باشد تا تأثیر معنوی آن به‌طور کامل محقق شود.

3. تقسیم گوشت قربانی میان نیازمندان

در اسلام، توصیه شده است که گوشت قربانی بین نیازمندان توزیع شود. این عمل نه‌تنها به‌عنوان صدقه برای فقرا محسوب می‌شود، بلکه باعث افزایش برکت در زندگی فرد قربانی‌کننده نیز می‌شود.

بخش چهارم: آثار روانی و معنوی قربانی برای شفای بیمار

در روایات اهل‌بیت (علیه السلام)، تأکید فراوانی بر انجام عقیقه و برخورداری از برکات آن شده است. امام علی (علیه السلام) در یکی از فرمایشات خود می‌فرمایند:

 «عقیقه، فدای سلامت کودک است. پس در روز هفتم تولد، برای فرزندتان قربانی کنید.»
(وسائل الشیعه، ج 15)
۲. نحوه توزیع گوشت قربانی عقیقه در اسلام

۲.۱ تقسیم گوشت قربانی عقیقه به سه قسمت

اسلام دستور می‌دهد که گوشت قربانی عقیقه باید به‌طور عادلانه بین سه گروه مختلف توزیع شود:

1. خانواده و نزدیکان: بخش از گوشت به خانواده خود داده می‌شود، چرا که قربانی کردن نشان‌دهنده شکرگزاری از خداوند برای نعمت تولد است و باید به خانواده نیز هدیه داده شود.
2. فقرا و نیازمندان: بخشی از گوشت باید به فقرا و نیازمندان داده شود. این بخش از گوشت به‌عنوان صدقه و کمک به نیازمندان در نظر گرفته می‌شود.
3. خود والدین: اگر والدین بخواهند، می‌توانند قسمتی از گوشت را برای خود نگه دارند، اما این بخش باید به مقدار کمی باشد و غالب بخش‌ها باید به نیازمندان و جامعه اختصاص یابد.

این دستور در کتاب «وسائل الشیعه» آمده است:

 «گوشت قربانی عقیقه باید به سه قسمت تقسیم شود: یک سوم به فقرا، یک سوم به اقوام، و یک سوم به خود والدین.»
(وسائل الشیعه، ج 15)

۲.۲ تأکید بر صدقه دادن و گشایش در روزی
یکی از اهداف اصلی تقسیم گوشت عقیقه در بین نیازمندان، گشایش در روزی و دفع بلایای احتمالی است. در روایات آمده که صدقه دادن از گوشت قربانی عقیقه باعث می‌شود تا خداوند بلاها را از خانواده دور کند و برکت به زندگی آنان بیافزاید.
 «صدقه در مقابل بلایا عمل می‌کند و باعث می‌شود که روزی افزایش یابد.»
(کافی، ج 4)

۳. تفاوت قربانی عقیقه با سایر قربانی‌ها
قربانی عقیقه با سایر قربانی‌های اسلامی، مانند قربانی‌های حج و نذر، تفاوت‌های زیادی دارد. در قربانی عقیقه، تاکید بر تقسیم گوشت به بخش‌های مشخص است و این عمل عمدتاً با نیت شکرگزاری و تقاضای خیر و برکت برای کودک انجام می‌شود. برخلاف قربانی حج که دارای شرایط خاصی است و جنبه‌های دیگری همچون تطهیر و تقرب به خداوند دارد، عقیقه بیشتر به‌عنوان یک عمل شکرگزاری و دفع بلا برای فرزند و خانواده آن انجام می‌شود.

1. مقاصد معنوی توزیع گوشت عقیقه:

توزیع گوشت قربانی عقیقه در واقع نشان‌دهنده‌ی ایثار و فداکاری است و می‌تواند به معنای تقدیم بهترین چیزها به خداوند در جهت برکت‌دهی به زندگی و حفظ سلامت کودک باشد. همچنین از دیدگاه معنوی، این عمل به عنوان صدقه‌ای جاریه محسوب می‌شود که باعث پاکسازی دل‌ها و رفع مشکلات روحی و روانی می‌شود.

2. سنت‌های فرهنگی مرتبط با توزیع گوشت عقیقه:

در برخی از جوامع اسلامی، توزیع گوشت عقیقه به نحوی خاص انجام می‌شود که به ایجاد روابط اجتماعی و تقویت پیوندهای خانوادگی و همبستگی اجتماعی کمک می‌کند. این موضوع، علاوه بر جنبه‌های عبادی، جنبه‌های فرهنگی و اجتماعی عمیقی دارد که می‌تواند به تقویت ارزش‌های اجتماعی مانند حمایت از نیازمندان و همدلی کمک کند.
3. دیدگاه‌های مختلف فقها در مورد توزیع گوشت عقیقه:
فقها در مورد نحوه توزیع گوشت قربانی عقیقه نیز نظرات مختلفی دارند، اما در اکثر آراء، تقسیم آن به سه بخش ذکر شده است. این تقسیم به‌طور ویژه در کتب فقهی مانند «الکافی»، «وسائل الشیعه»، و «التهذیب» ذکر شده است. یکی از نکات مهم در این مورد این است که در صورت نبود نیازمندان در نزدیکی محل قربانی، توزیع گوشت در مکان‌های دیگر و حتی در میان سایر مسلمانان مجاز است.
 آثار اجتماعی و معنوی توزیع گوشت عقیقه:
توزیع گوشت قربانی عقیقه نه‌تنها باعث نزدیکی افراد خانواده و فامیل می‌شود، بلکه در تقویت روابط اجتماعی و ایجاد حس همبستگی در جامعه نیز تأثیرگذار است. کمک به نیازمندان از طریق توزیع گوشت عقیقه، موجب رفع فقر و برکات اجتماعی می‌شود و به‌عنوان یک سنت اجتماعی در اسلام شناخته می‌شود.
از نظر معنوی، توزیع گوشت عقیقه به‌عنوان صدقه‌ای جاریه و با نیت پاک، باعث تطهیر روح فرد و خانواده و تقویت ایمان به خداوند می‌شود.

توزیع گوشت قربانی عقیقه یکی از اصول مهم در اسلام است که نه‌تنها جنبه عبادی دارد بلکه آثار اجتماعی و فرهنگی زیادی را به‌دنبال دارد. رعایت دقیق دستورات دینی در این زمینه، از جمله تقسیم گوشت به سه بخش، کمک به نیازمندان، و گشایش در روزی، می‌تواند به‌طور مؤثری به تقویت روابط خانوادگی و اجتماعی و همچنین دفع بلا و افزایش برکت در زندگی مسلمانان منجر شود. این عمل عبادی، نه‌تنها برای والدین، بلکه برای کل جامعه مفید و پرثمر است.

منابع:
1. قرآن کریم
2. وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج 15
3. کافی، شیخ کلینی، ج 4
4. الکافی، شیخ کلینی
5. تهذیب الاحکام، شیخ طوسی
6. شرح اللمعة الدمشقیة، شهید اول

"آثار قربانی عقیقه و دستورات اسلامی در تقسیم گوشت عقیقه"

عقیقه، یکی از سنت‌های اسلامی است که به‌عنوان عملی مستحب برای شکرگزاری به درگاه الهی به‌واسطه تولد نوزاد انجام می‌شود. این سنت در روز هفتم تولد نوزاد به‌عنوان بهترین زمان برای انجام عقیقه معرفی شده است. با این حال، در برخی موارد، سوالاتی پیرامون زمان دقیق انجام آن، امکان انجام عقیقه در بزرگسالی و محدودیت‌های زمانی این سنت مطرح می‌شود. در این مقاله به تحلیل فقهی و اخلاقی زمان انجام عقیقه، شرایط و محدودیت‌های زمانی آن و امکان انجام این سنت در بزرگسالی پرداخته شده است. همچنین، این مقاله به تحلیل نظرات فقهای مختلف و تطبیق آن با مسائل اجتماعی و روانی می‌پردازد.
عقیقه به‌عنوان سنتی اسلامی که از سوی پیامبر اسلام (ص) توصیه شده است، بر قربانی کردن حیوان در روز هفتم تولد نوزاد تأکید دارد. این سنت علاوه بر جنبه‌های عبادی، دارای ابعاد اجتماعی و روانشناختی نیز است. سوالات مختلفی درخصوص زمان انجام عقیقه مطرح شده است که یکی از آن‌ها این است که آیا این سنت محدود به زمان خاصی از زندگی فرد، به‌ویژه دوران کودکی نوزاد است، یا اینکه امکان انجام آن در بزرگسالی نیز وجود دارد؟

در این مقاله به بررسی این سوالات پرداخته و از جنبه‌های مختلف فقهی، اخلاقی و اجتماعی تحلیل خواهیم کرد که چرا زمان انجام عقیقه در روز هفتم تولد نوزاد توصیه شده است و چه ملاحظات فقهی و اخلاقی برای اجرای آن در بزرگسالی وجود دارد.

۱. مفهوم‌شناسی عقیقه و جایگاه فقهی آن

۱.۱. تعریف عقیقه

عقیقه به قربانی کردن حیوانی در روز هفتم تولد نوزاد گفته می‌شود که به‌عنوان شکرگزاری از خداوند و به‌منظور رفع بلا از نوزاد و خانواده انجام می‌گیرد. در قرآن و حدیث، به‌طور خاص اشاره‌ای به عقیقه نشده است، اما آموزه‌ها و روایات دینی به وضوح بر اهمیت و مستحب بودن این عمل تأکید دارند.

۱.۲. تأکید سنت نبوی بر زمان عقیقه

در روایات متعددی از پیامبر اسلام (ص) آمده است که «عقیقه در روز هفتم انجام شود.» این دستور نشان از زمان خاصی برای انجام این سنت دارد که علاوه بر لزوم قربانی در این زمان، به‌عنوان بهترین زمان برای رفع بلا و شکرگزاری معرفی شده است.

۲. تحلیل فقهی زمان انجام عقیقه

۲.۱. زمان هفتم: زمان مستحب و بهترین زمان برای عقیقه

فقهای شیعه و اهل سنت همگی بر این نظرند که عقیقه باید در روز هفتم تولد نوزاد انجام شود. برخی از دلایل فقهی این تأکید عبارتند از:

ترغیب به شکرگزاری: زمان هفتم به‌عنوان زمانی برای شکرگزاری و ادای حق نوزاد از سوی والدین معرفی شده است.

رفع بلا از نوزاد: در برخی روایات آمده است که عقیقه برای نوزاد بلاها را دفع کرده و باعث برکت زندگی او می‌شود.

تطبیق با سنت نبوی: طبق روایات معتبر، پیامبر (ص) دستور داده‌اند که عقیقه در روز هفتم انجام شود و این عمل برای والدین و نوزاد برکت می‌آورد.


۲.۲. فقه اهل سنت و دیدگاه‌های مختلف در مورد زمان عقیقه

در فقه اهل سنت، تأکید بر زمان هفتم برای انجام عقیقه نیز وجود دارد، اما در برخی از مذاهب اهل سنت، انجام عقیقه در روزهای بعد از هفتم نیز مجاز است. ابن عباس در حدیثی آورده است که «عقیقه می‌تواند بعد از روز هفتم نیز انجام شود، ولی بهتر است در همان روز انجام شود.»

۲.۳. تأخیر در انجام عقیقه و شرایط آن

درصورتی‌که عقیقه به دلایلی مانند بیماری یا نبودن امکانات در روز هفتم انجام نشود، برخی از فقها تأخیر در این عمل را مجاز می‌دانند. اما تأکید بر انجام آن تا زمان امکان‌پذیر شدن آن وجود دارد. از این رو، عقیقه در روزهای بعد از هفتم نیز به‌عنوان یک سنت مستحب پذیرفته می‌شود.

۳. بررسی اخلاقی زمان عقیقه

۳.۱. نیت و هدف از انجام عقیقه

یکی از جنبه‌های مهم عقیقه، نیت والدین است. انجام عقیقه برای شکرگزاری به درگاه الهی و تأسیس روابط خانوادگی از جمله اهداف اخلاقی این سنت است. از نظر اخلاقی، انجام عقیقه در روز هفتم و در زمان مقرر، به والدین یادآوری می‌کند که مسؤولیت‌های اخلاقی و دینی آن‌ها نسبت به فرزندشان از همان ابتدا آغاز می‌شود.

۳.۲. پیام‌های اجتماعی و معنوی عقیقه

در بعد اخلاقی، عقیقه پیامی از همبستگی اجتماعی و انسان‌دوستی است. تقسیم گوشت عقیقه میان فقرا و نیازمندان به‌عنوان نشانه‌ای از نوع‌دوستی و سخاوت، اهمیت اخلاقی این سنت را تقویت می‌کند.

۳.۳. تأثیر زمان انجام عقیقه بر روان والدین و نوزاد

انجام عقیقه در روز هفتم می‌تواند برای والدین احساس مسئولیت بیشتری نسبت به فرزندشان ایجاد کند و این امر باعث تقویت پیوند عاطفی میان والدین و نوزاد می‌شود. علاوه بر این، باور به رفع بلا از نوزاد با انجام عقیقه، به والدین احساس آرامش روانی و امنیت بیشتری می‌دهد.

۴. امکان اجرای عقیقه در بزرگسالی: محدودیت‌ها و استثنائات

۴.۱. آیا عقیقه در بزرگسالی ممکن است؟
با توجه به اینکه عقیقه از سنت‌های ویژه نوزادان است، سوال این است که آیا می‌توان در بزرگسالی نیز عقیقه را انجام داد؟ فقه شیعه به‌طور واضح از انجام عقیقه در بزرگسالی سخن نمی‌گوید، اما برخی از فقها اعتقاد دارند که در صورت عدم انجام عقیقه در روز هفتم، فرد می‌تواند در بزرگسالی نیز این عمل را انجام دهد.

۴.۲. نظر فقهای مختلف در این زمینه
فقه شیعه: برخی فقها مانند آیت‌الله سیستانی و آیت‌الله مکارم شیرازی به‌طور قطعی انجام عقیقه در بزرگسالی را جایز نمی‌دانند و آن را محدود به دوران نوزادی می‌دانند.

فقه اهل سنت: در برخی از مذاهب اهل سنت، انجام عقیقه در بزرگسالی تحت شرایط خاصی ممکن است پذیرفته شود.

۴.۳. دلایل و استدلال‌ها
دلایل فقهی برای عدم انجام عقیقه در بزرگسالی عبارت‌اند از:
محدودیت زمان: عقیقه یک سنت مختص دوران تولد است و به‌طور ویژه برای کودک در نظر گرفته شده است.

عدم تأثیر بعد از بزرگسالی: طبق برخی دیدگاه‌ها، انجام عقیقه در بزرگسالی تأثیر معنوی و اجتماعی مشابهی با انجام آن در دوران نوزادی ندارد.

۵. نتایج این تحقیق
عقیقه به‌عنوان سنتی اسلامی، در زمان هفتم تولد نوزاد انجام می‌شود و به‌عنوان عملی مستحب در فقه اسلامی پذیرفته شده است. این سنت علاوه بر جنبه‌های عبادی، دارای ابعاد اخلاقی و اجتماعی نیز است که باعث تقویت روابط خانوادگی و همبستگی اجتماعی می‌شود. بررسی امکان انجام عقیقه در بزرگسالی نشان می‌دهد که این عمل به‌عنوان سنتی ویژه نوزادان در نظر گرفته شده است و به‌طور معمول نمی‌توان آن را در بزرگسالی اجرا کرد.

منابع

1. شیخ طوسی، النهایه.
2. علامه طباطبایی، تفسیر المیزان.
3. آیت‌الله سیستانی، تحریر الوسیله.
4. مقالات پژوهشی در پایگاه نورمگز و مگیران.

"تحلیل فقهی و اخلاقی زمان انجام عقیقه و محدودیت‌های زمانی و امکان اجرای آن در بزرگسالی"

گزارش قربانی بابرکت ماه شوال در شهرستان نورآباد دلفان در استان لرستان